Vervolg

Langzaam vertelde hij mij dat hij werd aangesproken door een Indier die hem zei dat hij eten en kleding zou kopen voor hem als hij met hem mee ging. De Indier gaf hem de opdracht om twee treinticketten te kopen naar Toti en gaf hem geld, Vusi, de goedgelovige, hongerige jongen ging naar het locket van het station en kocht twee treinticketten. Toen ze aankwamen in Toti wandelden ze naar het strand, ze liepen naar het park. In het park vroeg de Indier aan Vusi: "Show me your willy" waarop Vusi "nee" antwoordde. De Indier zei opnieuw dat hij eten voor hem zou kopen. Moet je weten, Vusi is een jongen van de straat, woont en leeft onder de blote hemel, en moet elke dag opnieuw het gevecht van overleving trotseren. Een hongerig kind doet alles om aan eten te komen... Maar Vusi weet beter, hij weet dat dit niet juist is, hij beseft dat de Indier iets vraagt wat fout is. Plots grijpt de Indier naar Vusi, en volkomen verrast is hij te laat om te ontkomen. En de hel begint. De Indier slaat Vusi ruw tegen de grond en laat zijn broek zakken.... Op het ogenblijk dit gebeurt zijn er mensen in het park die dit zien, en bellen onmiddelijk de politie. Maar het is te laat voor Vusi de hel gaat voort. Nadat de Indier zijn ding gedaan heeft beseft hij dat er mensen zijn die hen gezien hebben. De politie is snel ter plaatse... De Indier wil nog ontkomen door Vusi R10-00 te geven en zei hem niets te vertellen en weg te lopen. Maar Vusi is slimmer dan dat, hij loopt naar de politie op de motor en roept naar de man, "He just raped me !!!" en wees naar de wegrennende Indier. Gelukkig is er een patrouille in helicopter aanwezig en de man wordt vanuit de lucht geviseerd en in "No Time" is de man gearresteerd. Een nieuwe hel is aangebroken voor Vusi... Niet wetend wat te doen laat hij zoch teneer geslagen meevoeren door de politie en wordt naar het politiekantoor gebracht. Hij heeft geluk... het is het politie kantoor van Amanzimtoti, het kantoor dat heel nauw samenwerkt met Operation Bobbi Bear. Al snel staan Ans (een geweldige vrijwiliger) en een CSO (Child Savety Officer)op het kantoor om Vusi op te vangen.... Vusi zit te neer geslagen op de rand van het bad, ik voel me rot, boos, en emotioneel. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. Na zijn verhaal te horen ben ik zo blij voor hem, hij toonde kracht, hij besefte dat het niet juist was, zijn reactie om naar de ploitie te rennen was zo juist. Al snel besefte ik dat deze jongen het trauma zal kunnen verwerken, hij is sterk en hij praat over alles wat er gebeurt is. Toen hij mijn tranen zag stond hij op en kwam naar me toe, ik gaf hem een dikke knuffel en hij fuisterde in mijn oor :"It is OK, I’m fine now." Ik geloofde niet wat ik hoorde, een sachtoffer dat net enkele uren geleden door een hel is gegaan die mij bemoedigende woorden in fluisterde.... Ik zei hem dat we zijn bad laten vollopen en dat hij maar lekker moet genieten van het warme water. Hij gimlachtte breed en begon zich uit te kleding. Hij heeft bijna een uur in het bad gelegen, ik moest zelfs denken aan de opmerkingen van mijn moeder, toen ikzelf in bad lag, toen hij om de 15 minuten de warmwaterkraan telkens opende... "Och laat hem." Dacht ik. Ondertussen was het al tegen half twee midden in de nacht, en ik was even mijn bezoekers volledig uit het oog verloren. Snel maakte ik een bed voor Tobias en zei dat hij gerust onder de lakens mag kruipen. Hetzelfde voor Joanna natuurijk. Maar neen... ze wilde zien of Vusi ok was. Ik maakte het bed klaar voor Vusi en nog enkele broodjes, de arme jongen had nog niet gegeten. Toen hij trots uit de badkamer wandelde zag ik zijn natuurijke vrolijkheid, je zag dat hij zich goed en veilig voelde. Ik gaf hem het eten en hij vloog erop alsof hij voor het eerst eten zag. Na een 20-tal minuutjes gingen we allemaal slapen. De volgende morgend moesten we er vroeg uit om de medicijnen op te gaan halen. Hij had maar enkele tabletten meegekregen om een paar dagen te overbruggen. En PEP moet je heel strikt nemen... de hele dosis uit en op juiste tijdstippen, anders loop je nog steeds kans om AIDS te krijgen. ’s Morgens werd ik wakker en voelde dat dit een vermoeiende dag ging worden... niet genoeg geslapen, op zoek naar een plaats voor Vusi, de medicijnen gaan ophalen, naar Bobbi Bear voor meer ondervraging, en wie weet wat nog allemaal en ik had nog de twee bezoekers waarmee ik rekening moest houden. Blijkbaar klikte het wel een beetje tussen Tobias en Vusi, ze waren al een balletjes aan het rollen buiten. Toen ik de glimlach bij Vusi zag was ik helemaal gerust. Het zal nog wel meevallen dacht ik. Plots liet Joanne me weten dat ze om 08:50u haar vliegtuig zou vertrekken. Omdat ik ’s morgens , het eerste uur na ontwaken, niet echt allert ben schrok ik mij een bult toen ik zag dat het 07:55u was !! Als een gek riep ik Tobias en Vusi en dat ze maar een boterham in de hand moeten nemen, "We moeten NU vertrekken" de kans is al groot dat we de vucht gaan missen. Vusi genoot van de dolle rit naar de luchthaven, alle verkeersregels die je maar kan bedenken heb ik allemaal overtreden... Nu maar hopen dat geen politie of camera mij gezien heeft... In "No Time" en in een record tijd waren we op de luchthaven... en Joanna heeft haar vlucht net gehaald. Alhoewel de incheck balie al gesloten was... wonderen bestaan toch nog ! "Goede reis, Joanna !" We reden verder naar Umlazi om daar de medicijnen op te halen voor Vusi. Daar leerde ik dat de medicijnen (3 grote tabetten per keer) moeten in genomen worden twee keer per dag op hetzelfde uur, er moet telkens 12 uur tussen de opname zijn. Die ochtend waren we gestart om 07:30u dus moesten we die avond om 19:30 de volgende geven. Uit voorzorg stede ik dat uur in op mijn GSM. Na het bezoek aan het ziekenhuis reden we naar Bobbi Bear om te horen of zij meer nieuws hadden en voor de verdere ondervraging van Vusi. Ik kreeg er te horen dat de man wel degeijk in de gevangenis zit en daar ook een tijdje zal blijven. "Gelukkig." dacht ik. Mijn volgende taak was om een plossing te vinden voor Vusi... Dus ik zette mij aan de telefoon en begon rond te bellen, verspreidde mijn probeem en ik moest wachten op de antwoorden. Na de middag steldde ik voor om naar huis te gaan en een beetje te relaxen, het was voor iedereen vermoeiend en een beetje rust konden we wel gebruiken. Toen drong het tot me door dat ik nog een vrijwilliger naar de luchthaven moest brengen... Dus nu opweg naar Waterfall om haar op te pikken. Eenmaal (terug) in de luchthaven, besefte ik dat Vusi nog nooit in een luchthaven is geweest. Het was een schouwspel om te zien, hij liep onmiddellijk naar het raam om al die grote toestellen te bekijken. Hij zei nog: "Gog ik dacht dat een vliegtuig heel klein was, ik begreep al niet hoe mensen daar in kunnen". Ik legde hem uit dat als je iets van ver weg bekijkt altijd kleiner lijkt dan het in werkelijkeid is. Ik denk niet dat hij dat echt begreep, maar kreeg niet de kans om het verder uit te leggen, hij liep regelrecht, met Tobias mee om de "instruments" te gaan bekijken. Na wat gegeten te hebben moesten we afscheid nemen van Eva, met tranen in de ogen zagen we haar vertrekken; "Goede reis, Eva !" Eindelijk konden we nu naar huis om een beetje van de rest van de dag te genieten. Eenmaal thuis begonnen Tobias en Vusi te spelen in de tuin en nam ik het een beetje rust. Nog steeds had ik geen oplossing voor Vusi... dus hij moest weer een nachtje bij mij blijven, wat hij helemaal niet erg vond... Maar tijdens de avond kreeg ik een verlossend telefoontje, een koppel wilde Vusi in huis nemen en hem verzorgen. "Waauw,.." Dat is geweldig ! Vusi’s moeder is gestorven twee jaar geleden, Vusi en zijn moeder leefden in de straat, ze sliepen onder verpakkingsmateriaal dat ze gevonden hadden aan de kant van de weg. Zijn moeder ging elke dag op stap om ergens aan een beetje geld en eten te komen... Op de een of andere manier had de moeder een oplossing gevonden om Vusi naar school te laten gaan, wat later bleek dat een lerares zich ontfermde over Vusi en de kosten op haar nam. Nadat de moeder stierf is Vusi niet meer naar school gegaan, hij moest nu zelf opzoek naar eten... Twee jaar in strijd met het leven... het klinkt vreemd, maar eigenijk heeft Vusi geluk gehad dat dit gebeurt is... hij krijgt nu een echte kans om te leven ! We zijn nu drie weken verder en ik zit hier rustig achter de pc om dit verhaal aan jullie te vertellen. Vusi is zo gelukkig, ik zie hem elke week en elke keer als hij mij ziet stormt hij op mij af en geeft me steeds een pijnlijke knuffel met de woorden :" Thank you for everythng you did for me, you saved me." En elke keer opnieuw geraak ik niet gewend aan die woorden en de tranen springen me dan in de ogen, is het nu door de pijnijke knuffel of door de krachtige woorden... Hij woont nu bij Amanda en Christoffer en hun dochter. Geweldige mensen die alles in het werk stellen om hem gelukkig te maken en zijn achtergrond te ontsluieren. Ze zijn zelfs voor een beendertest geweest om zijn werkelijke leeftijd vast te stellen. Ze weten al dat zijn geboorte dag 06 januari is, maar het jaar blijft onduidelijk. Hij zegt zelf dat hij 17 is, maar volgens enkele, niet officiele documenten, staat dat hij 18 jaar is. Och, wat maakt het uit, hij heeft nu een nieuw leven, elke dag eten, elke dag een douche, elke dag gewassen kleren, en elke dag lieve mensen om hem heen. Amanda vertelde me dat hij nog regelmatig in oude gewoontes valt, zoals zijn taalgebruik, wat heel straats is, hij slaapt nog regelmatig op de grond, ... maar dat zal allemaal wat tijd nodig hebben. Zelfs met mes en vork eten moet hij leren. Voordat ik Vusi overliet aan Amanda en Christoffer heb ik een lang gesprek gehad, en hen uitgelegd dat zij een heel zware beslissing genomen hebben. En dat dit van seconde op seconde hun leven helemaal veranderd ! Ze begrepen dit en willen er aan werken om de jongen te helpen. Nu na drie weken zie ik dat ze allemaal heel geukkig zijn. Opnieuw heb ik een nieuw leven mogen geven aan een slachtoffer....