Agape Kids op TV

Voor diegene die graag de kids van Agape willen zien moeten vanavond (vrijdag 27 juni) afstemmen op de TV zender NED3. Het Nelson Mandela concert er wordt uitgezonden om 19u30. De kinderen van Agape zullen daarin ook optreden. Dit is de tekst die bij het rogramma geschreven staat:

Concert

waar een indrukwekkend aantal artiesten optreedt, onder wie Queen en Paul Rodgers, Sugababes, Simple Minds, Annie Lennox, Zucchero, Eddy Grant, Jamelia en Dame Shirley Bassey. En de lijst namen groeit nog! Ook betreden vele (Zuid-)Afrikaanse zangers en zangeressen speciaal voor Mandela het podium, waaronder Johnny Clegg, Sipho Mabuse, the Soweto Gospel Choir en de Sudanees War Child rapper Emmanuel Jal. Mandela heeft aangekondigd zelf bij het concert aanwezig te willen zijn. Het concert in Hyde Park is opnieuw een hoogtepunt in een reeks van 46664-concerten. Dit getal is het gevangenisnummer geweest van Nelson Mandela tijdens zijn verblijf op Robbeneiland en wordt als titel gebruikt voor de in oktober 2003 opgerichte stichting. 46664 heeft tot doel geld in te zamelen voor aidsonderzoek. Om dit te realiseren zijn met regelmaat concerten georganiseerd. Het eerste 46664-concert vond plaats op 29 november 2003 in Kaapstad. Annie Lennox heeft samen met Dave Stewart en Brian May en Roger Taylor een belangrijke rol gespeeld bij de oprichting van de stichting. Het leven van Nelson Mandela - winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede - kent een indrukwekkend verloop. Maar liefst 27 jaar bracht hij door in gevangenschap, voornamelijk op Robbeneiland, waar hij een symbool werd voor de wereldwijde anti-apartheidsbeweging. Zijn vrijlating op 11 februari 1990 was voor Zuid-Afrika het begin van een nieuw tijdperk. Uiteindelijk werd hij in 1994 de eerste zwarte president van het land, een functie die hij tot juni 1999 vervulde.

Veel kijkplezier Gunter

Het was een succes

Zaterdag 21 Juni 2008 - Eerste Garden Meeting voor genodigden. Afgelopen zaterdag was het dan zover, na dagen van voorbereiding hadden we 150 gasten in onze tuin. Mensen die kwamen kijken en luisteren naar drie vrouwen die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. De donderdag voorafgaand hadden we bezoek van de krant "Independence Saturday" zij wilden een artikel plaatsen over het werk dat we doen. Jammer genoeg is de focus daarbij, bij de publicatie, een beetje verlegd, en was het artikel meer gewijd aan verkrachting. De missie van Khulani Simunye werd allemaal anders vertaald. Maar ja, met de pers weet je nooit. (Zie krantenartikel.) Dat mensen het gelezen hebben is wel duidelijk; er zijn verschillende reacties binnengekomen. Gelukkig verscheen het artikel op de dag dat we de Garden Meeting hadden, ik was eigenlijk een beetje ongerust dat we anders een overrompeling aan bezoekers zouden krijgen. Dus gelukkig is dat uitgebleven en hebben we 150 mensen kunnen entertainen en raken met de show en voordrachten. Het programma was als volgt: 14:00 Opening met een koor 14:05 Verwelkoming en uitleg over het programma 14:15 Eerste spreker: Thandazile Nzama 14:30 Een act gespeeld door wezen over AIDS/HIV 14:45 Korte break met het koor 14:55 Tweede spreker: Jessica Foord 15:15 Zang door gogo 15:20 Derde Spreker: Thulisile Blose 16:00 Break met het koor en verse soep ! 16:15 Vervolg Thulisile 16:45 Act gespeeld door wezen over Domestic Violence 16:55 Entertainment: koor, dancing acts, zang en muziek 17:30 Einde programma Een vol programma waar de boodschap heel duidelijk gemaakt werd: Breek de stilte en kom naar voren ! Daarmee willen we mensen aanmoedigen om te spreken over hun persoonlijke situatie en dat het helemaal geen schande is om hulp te vragen. Door het programma te vullen met een koor en kinderen die een act deden, was het programma licht en opgewekt. Heel belangrijk als je zulke emotionele verhalen te horen krijgt: Thandazile Nzama: Een vrouw met vier kinderen en een kleinkind, leerde een man kennen waarop ze verliefd werd. Door de blindheid van de liefde had zij onveilige seks en raakte besmet met het AIDS virus. Dit ontdekte ze pas nadat ze al ernstig ziek was; ze was zo ziek dat ze het leven had opgegeven en al plannen aan het maken was voor de verdere toekomst van haar kinderen. Ze dacht zelfs aan de voorbereidingen van haar begrafenis. Tot ze op een dag uitsprak dat ze hulp nodig had en dat ze helemaal niet wilde sterven. Die dag heeft haar leven gered, door dat uit te spreken veranderde haar leven, ze kreeg hulp, mensen luisterden naar haar noodkreten. Ze is nu aan ARV en leeft een gezond leven, de zwakke vrouw van een jaar geleden is helemaal verdwenen. Thandazile is nu een sterke vrouw die weet wat haar te doen staat. Zij is zelfs zo sterk dat ze alle kritiek trotseert en zonder schroom over haar status uitspreekt. "Hiermee wil ik iedereen wakker schudden en duidelijk maken dat leven met AIDS niet het einde van je leven is." Jessica Foord: Een ontspannen wandeling met haar vader en honden eindigde in een regelrechte nachtmerrie. Toen Jes en haar vader genoten van een wandeling in de mooie bossen van Shongweni werden ze aangesproken door vijf jonge gasten. Ze eisten hun geld en de sleutels van de auto. Terwijl 1 van de gasten probeerde de auto te starten werden Jes en haar vader vastgehouden. Toen de auto niet wilde starten, werden de gasten agressief. Ze moesten meelopen, verder de berg af, en de vader werd vastgebonden aan een boom en moest toezien hoe zijn dochter tot 4 keer toe verkracht werd. "Ze dwongen me mee te bewegen, maar ik kon het niet, het enige waar ik aan kon denken was mijn vader die moest toekijken hoe zijn dochter verkracht werd..." Thulisile Blose: Een heel leven, van kinds af aan, leven met angst, agressie, mishandeling en misbruik... het is niet voor te stellen. Toen Thulisile, als vlucht van thuis, trouwde, dacht ze van alle ellende af te zijn, maar al snel ontdekte ze dat een nieuw leven van onderdrukking begon. De slagen en afschuwelijke woorden waren nog niets in vergelijking met wat haar allemaal te wachten te stond. 16 jaar heeft Thulisile geleefd onder de macht van haar man. Toen het duidelijk werd dat haar dochtertje van 5 seksueel misbruikt werd, vond ze haar kracht om terug te vechten. Uit de hel geklommen tot een sterke trotse vrouw die het beu is dat duizenden vrouwen het blijven nemen dat hun mannen kunnen doen wat ze willen. Ze is het beu dat kinderen, die zich niet kunnen verdedigen, worden misbruikt en hun kinderleven wordt ontnomen. De dochter en twee zonen van Thulisile hebben een afschuwelijke kindertijd gekend, maar kijken nu met trots naar hun moeder, hun moeder die uitspreekt en mensen aanmoedigt om op te komen voor zichzelf. Thulisile en haar drie kinderen zijn nog steeds in behandeling voor hun trauma, maar langzaam vinden ze samen de kracht om op te komen. Drie verhalen, drie realiteiten die de dag van vandaag nog steeds spelen, dagelijks worden mensen geconfronteerd met deze ervaringen en weten absoluut niet wat te doen. Deze namiddag was zo belangrijk voor de gemeenschappen. Dat het niet bij deze eerste dag zal blijven, weten we nu al. We zijn al volop plannen aan het maken voor een vervolg. Mensen smeken om meer, mensen hebben voorbeelden nodig, en die willen wij graag geven. "Wij zijn geen slachtoffers maar overlevers." wilde Jess laten horen "Jongens en meisjes, laat je niet verblinden door de liefde, gebruik condooms." was de boodschap van Thandazile "Luister naar je kinderen." was een uitroep van Thulisile Laat de boodschap duidelijk zijn Gunter

Veel voorbereidingen

Om een geslaagde dag te kunnen organiseren gaat er heel wat werk aan vooraf. Om mensen te ontvangen moet iets kunnen bieden. Hier enkele kiekjes van wat fysieke werk dat vooraf ging aan de Garden Meeting.

De kinderen van Agape -- vernederd ---

Afgelopen weekend hebben we kunnen genieten van de prachtige stemmen van het koor van Agape, een weeshuis in Waterfall. De kinderen hebben al een tijdje een koor en hebben reeds twee cd's opgenomen, sinds dit jaar heeft Agape er ook een dansgroep bij, geweldig om ze bezig te zien. Afgelopen zaterdag mochten de kinderen optreden in het ICC, grote music centre, in het centrum vam Durban. Uiteraard wilden wij daarbij zijn. Na wat gestuntel kwam de show opgang, er waren drie hoofdartisten die het beste van zich kwamen geven. We kregen te horen dat een deel van de opbrengst aan Agape geschonken werd, de check werd ook in publiek overhandigd aan Pamela, de manager van Agapa. Uiteraard werd de microphone aan haar gegeven en ze betuigde haar dank, en verkondigde publiekelijk dat al de kinderen AIDS hebben. Ik kon mijn oren niet geloven ! In publiek, voor de camera en zoveel mensen in de zaal, zei zij dat de kinderen van Agape AIDS hebben. Speciaal vroeg ik na of ik dat wel goed gehoord had... het was namelijk allemaal in Zulu, en ja het werd me tot drie maal toe bevestigd. "Wat een vernedering voor de kinderen."; Dacht ik. Het is ook hier in Zuid Afrika niet toegelaten om mensen hun status kenbaar te maken indien je geen toestemming hebt. Laat staan dat je gaat verkondigen dat een groep kinderen AIDS heeft en wetende dat deze kindern GEEN AIDS hebben. Nog geen 3 minuten later kreeg ik een volgende verrassing te horen. Zodwa, de directrice van Agape kreeg de mircophone in handen en verkondigde dat ze heel dankbaar was voor de donatie van R20.000-00, en dat dit de eerste keer is dat ooit iemand hen geholpen heeft, met hoge stem zei ze "Nog NOOIT heeft iemand ons geholpen." Ik moest lachen... hard lachen, zeker omdat net daarvoor een stukje van de film is afgespeeld waarin te zien was dat de kinderen een cd opgenomen en een luxe trip gemaakt hebben naar New York. Op zondag hebben we de kinderen mogen aanschouwen in de tuin van een Lounge bar in Kloof, het was heel kozie en we hebben de avond kunnen doorbrengen met de kinderen. Velen onder jullie weten dat ik een heel nauwe band heb met deze kinderen, dus weet maar dat ik met volle teugen genoten heb. Daar kwam uiteraard naar boven wat er de dag ervoor is gebeurt in ICC. De kinderen waren boos, heel boos, ze uitte hun misnoegen over het feit dat er gezegd was dat de kinderen AIDS hebben. Ze weten niet wat de toen, ze durven niets zeggen omdat ze bang zijn buiten gegooid te worden en hun onderdak zullen verliezen. Ik voel zo met ze mee en wil graag een steun voor hen door dit verhaal op mijn weblogs te schrijven, zo kan ik tenminste vertellen dat het niet waar is. De vernederng die zij nu moeten dragen bovenop alle andere dingen ze in hun jonge leven hebben moeten doorstaan is ondragelijk. Bij deze hoop ik dat dit een beetje mag helpen. Gunter

Het is ongelooflijk wat er aan het gebeuren is...

Enkele weken geleden ontmoetten we een lieve dame, die op bezoek was bij vrienden. Janet Blose, werd aan ons voorgesteld als de moeder van een jong meisje, die samen met haar kinderen, een afschuwelijk verleden kende. Na de kennismaking begon Janet te vertellen over haar verleden, het is niet te omschrijven wat er met ons gebeurde. Wij hebben met fascinatie zitten luisteren en lieten onze tranen gewoon de vrije loop... haar verhaal is zo onmenselijk dat het onbegrijpelijk is dat deze vrouw haar leven niet had opgegeven. Nadat ze uitgepraat was, liet ze ons horen dat ze het stilzwijgen beu is en dat ze haar verhaal wil vertellen aan de wereld. Ze is het beu dat er zoveel mensen stil blijven en in de strijd blijven zitten waar ze niet in hoeven te zitten. Het misbruik, de vernederingen, de machtspelen, de martelingen waar, de dag van vandaag, mensen nog steeds mee te kampen hebben, is ongekend. Door Janet haar verhaal te laten vertellen, zullen mensen opstaan en naar voor komen. Onmiddellijk kreeg ik de drang om hier iets mee te doen, en ik maakte de belofte aan Janet dat we hier aan gaan werken. Op dat ogenblik had ik nog geen enkel idee hoe, maar het zou gebeuren; dat wist ik zeker. Nu ! We zijn zo ver !! Na weken van denken hebben we een datum gepland en alle nodige puzzelstukjes vallen op de juiste plaats. Onze boodschap is: "Mensen, kom naar voor en breek de stilte" We willen mensen aanmoedigen om over hun thuissituatie te spreken. Het onrecht laten inzien en vooral de boodschap geven dat ELKE persoon zijn recht heeft. Man, vrouw, kind, meisje, jongen, zwart, blank, kleurling... ieder individu heeft zijn recht en kan zijn recht opeisen. Op zaterdag 21 juni 2008 hebben we een garden meeting waar we velen op uitgenodigd hebben. Mijn wens was om allerlei soorten mensen daar te hebben: arm, rijk, blanke, zwarte... noem het maar. Het is belangrijk om de culturen te mengen, zodat beide culturen begrijpen dat er gelijkaardige situaties bestaan. Voor een verkrachter maakt het niet uit of je nu zwart of blank bent... Het programma ziet er als volgt uit; - Introduceren van Khulani Simunye - Een zwarte vrouw uit Molweni komt spreken over haar HIV/AIDS status en hoe ze ermee leeft - Een blanke jonge dame komt op het podium en gaat vertellen over haar verkrachting die onlangs groot nieuws haalde in de kranten - Janet neemt het grootste gedeelte in van het programma Tussendoor vullen we het programma met een gospel koor, kinderen die twee acts gaan opvoeren (aids en een familiesituatie), muziek en dans. Een heel gevuld programma waarin we een zeer sterke boodschap plaatsen. Ik ben zo vereerd dat we dit kunnen doen. Zelfs de pers komt, volgende week dinsdag hebben we een interview met de reporters en er komt een artikel in The Independence, een van de grootste nieuwsbladen van Natal. De uitnodigingen zijn uitgedeeld en dagelijks krijgen we telefoon van mensen die hun aanwezigheid bevestigen. Dit is groots, de eerste keer dat twee zwarte dames en een blanke op deze manier hun verhaal komen vertellen. Deze dag is ook belangrijk voor onze organisatie. Alhoewel dit geen officiële "opening" is krijgen we wel enorme naambekendheid. Ik ben zo trots, ik ben zo blij dat eindelijk een stuk van mijn droom werkelijkheid wordt. Wordt vervolgd !!!! Gunter

Een persoonlijke noot

Dit is geschreven voor mijn dierbare dochter

Dag in dag uit ben jij er, Dag in dag uit ben ik er, Dag in dag uit zijn wij er.

Het maakt niet uit of je nu huilt, Het maakt niet uit of je nu lacht, Het maakt niet uit of je honger hebt.

Je bent er, Ik ben er, Wij zijn er.

De liefde die jij geeft, De liefde die ik geef, De liefde die wij geven.

Het een zijn met ons tweeen, Het een zijn met ons tweeen en anderen, Het een zijn met ons tweeen en de wereld.

Voor jou is de zon, Voor mij is de zon, Voor ons is de zon.

Jij jouw ding, Ik mijn ding, Wij ons ding.

Het missen is mooi, Het niet weten is erger, De onwetendheid is pijnlijk.

De rust, die komt Wanneer we weten, Daar verlang ik naar, voor jou, voor mij, voor ons.

Ik hou van je

Papa

Uitnodiging

INVITATIIE

Incognito Khulani Simunye heeft het genoegen om u uit te nodigen en te komen luisteren luisteren naar Jeanette Blossi

De deuren gaan open om:

14h00 on Saturday the 21^st of June 2008.

Crestholme, 21 Ridgemont Road

Jeanette komt van de Zuid Kust en wil heel graag haar verhaal vertellen over haar verleden. Jeanette ging door hel met haar dochter en man.

Nadat zei haar verhaal vertelde had zij een sterk gevoel om dit niet stilt te houden, en wij delen dit gevoel met haar.

De kracht, die Jeanette gevonden heeft om door te gaan met haar leven en op te komen voor haar eigen rechten, is onvoorstelbaar, en we willen haar graag de eer toedienen om op t komen en haar verhaal vertellen.

We geloven erin dat het belangrijk is dat mensen opkomen en hun verhalen delen met anderen.

Daarom hopen wij dat je dat je ons kan komen vergezellen in namiddag.

Mogen wij vragen om ons een seintje te geven indien je komt, je kan ons contacteren op:

Mail: incognito.rsa@gmail.com

uthando@telkomsa.net

Phone: cell 073 912 80 34

Lline: 031 776 39 68

Post: Po Box 486

3652 Linkhills

Er zijn gelimiteerde plaatsen, dus wees er vroeg bij

Gunter & Lizzy

Deze uitnodiging hebben we uitgedeeld aan vrienden en geburen. Incognito Khulani Simunye lanceert zijn eerste meeting !!!! We houden je op de hoogte !! Gunter

Geloof jij dit ?

Meer dan 15 jaar leef ik met een angst, een angst die ik dacht nooit meer te kunnen overwinnen. En mensen die me kennen zullen hun ogen niet geloven. JAWEL !!! Ik heb paard gereden, en wel voor meer dan een uur. Een twee weken geleden worden we uitgenodigd door vrienden in Underberg (nabij Drakensberg), zij hebben daar een backpacker en het was er op dat ogenblik heel rustig. Dus wilden ze ons uitnodigen om lekker te relaxen. Zo'n aanbod laat je niet schieten natuurlijk en onmiddelijk plannen we om daar een weekendje te verblijven. Nu Khotso, de backpackers van onze vrienden, is gekend voor hun paardrijden. Elke keer we op bezoek gaan proberen ze mij op een paard te krijgen,.. maar nee, nee. Deze jonge man krijgen ze niet op een paard. Een helse schrik heb ik daarvan, al jaren !!!! Nu blijkbaar is er iets gebeurt met mij, ook mede door al het werk we hier doen veranderen veel dingen in je. Je kijk op leven wordt een stuk groter en omgaan met angsten veranderd. En net dat laatste is er met me gebeurt. Plots was die angst weg, ik stond naast een paard en mijn hart bleef normaal kloppen, ik raakte het paard zelfs aan. Ik liep niet weg als hij zijn hoofd bewoog. Het was een hele aparte ervaring, ik begreep het eerst niet. Ik die altijd als een bang wezeltje wegvluchtte als er nog maar een paard op 10 meter afstand van me stond... en nu bleef ik rustig en genoot zelfs van de aanwezigheid van dit mooie dier. Nu nog op het paard en dan nog op het bewegend dier gaan zitten en dan nog het dier besturen.. pff kan ik dat wel aan... Wel zoals de begroeting van het paard vlot ging ging al de rest perfect. Toen we eenmaal op dreef waren overviel me toch een vorm van angst. "Wat als ik toch nog bang wordt, terwijl daar in de bergen zitten." Onmiddelijk bracht ik mezelf tot rede:"Gunter, ga je nu jezelf bang maken omdat je misschien zou kunnen bang worden ??" "Belachelijk" dacht ik. Toen we eenmaal in bergen waren kreeg ik een heel warm gevoel van binnen en de tranen liepen over mijn wangen. Ik op een paard in de bergen, dit heb ik nog nooit gedroomd. Ik bevestte heel duidelijk dat ik een van mijn grootste angsten overwonnen had ! Ik huilde van geluk, ik huilde van het gevoel om op een paard te zitten, ik huilde voor de mooie omgeving. Ik huilde ook voor alle mensen die wij mogen leren kennen in de omgeving waarin wij werken. Als je de foto's bekijkt begrijp je wel hoe prachtig en mooi het is om in de bergen te kunnen wandelen op een paard. Gunter