Arm, armer, armste

Of is het armste, armer, arm? In welke volgorde help je arme mensen. De armoede grens. Hoe stel je die vast? Aan het inkomen? Of aan wat de mensen bezitten? Of aan het feit of er elke dag voldoende voeding in huis is? Arm, en ik spreek over fysieke armoede. Zoals er tussen rijken ook rijkdom-grenzen bestaan, bestaan er onder de armen ook armoede-grenzen. Mensen die een TV hebben zijn rijker dan mensen zonder TV? Je woont in een modderhut, dak half opengewaaid, geen geld om nieuwe nagels te kopen om het dak te reparen, je bent bezitter van een een-pit-olie-vuurtje en elke dag moet je 3 Km lopen om water te halen.Je kookt elke dag 1 maaltijd voor je 6 kinderen die je man in de steek gelaten heeft. Geld voor nieuwe kleren is er niet, geld voor zeep om je dagelijks te wassen heb je niet, je kinderen hangen maar wat rond en klagen elke dag dat ze honger hebben. Ben je dan arm ? Je hebt vier kinderen, een kleinzoon van 2 en je moeder die in het huis wonen. Je hebt AIDS en vaak ben je te zwak om uit je bed te komen. Werk heb je niet, maar je wil wel graag mensen helpen omdat je zelf ook geholpen werd. Een tweekamer stenen huisje voor 7 mensen, je hebt twee bedden en een sofa, dus iedereen kan wel ergens liggen. De elektriciteit wordt afgetapt van de buren en je mag van geluk spreken dat je gebuur zo vriendelijk wil zijn om jouw stekker in de contactdoos te steken. Je bent ziek, je hebt de kracht en het geld niet om voor je vier kinderen en kleinkind eten te gaan halen, je blijft liggen. Kinderen komen aan je bed naar eten vragen, je bent te zwak, je wil slapen. Twee dagen al voel je je te zwak om uit bed te komen, je weet dat er geen eten in huis is en dat de kinderen al twee dagen niet hebben gegeten, je wordt weemoedig en je valt van de honger weer inslaap. De derde dag, je voelt je nog zwakker als de dagen voorheen, maar toch ergens in je hoofd rinkelt er een belletje, "denk aan je kinderen" Je zoekt al je krachten samen en vraagt aan de oudste zoon om hulp te gaan vragen. Een jongen van 13 moet naar de "blanken" om eten te vragen voor zijn moeder. De schaamte, de machteloosheid voor die jongen. Ben je dan arm? Twee kinderen, 8 en 10 jaar, leven onder stalen platen. Een kleine vieze ruimte waar resten van kleren op een hoopje liggen, een mes op de grond, een vuile ijzeren wasbak, een schaaltje met een laatste restje kaars, lucifers ernaast. De oudste heeft een rode roltrui aan met twee grote gaten op zijn schouders, een mooie glimlach, voeten zonder schoenen en een broek die hij waarschijnlijk gekregen heeft toen hij 6 was. De tweede heeft enkel een kort broekje aan, en een zwart touwtje om zijn nek. Hoe meer ik bezoek hoe meer ik op details begin te letten. De laatste keer dat ze een boterham hebben gegeten was 4 dagen geleden. 4 dagen! De jongens staan nog recht en vinden nog de kracht om te lachen. Mama is gestorven en papa kennen ze niet. Familie ? Weten ze niet. Hulp krijgen ze niet, maar ze glimlachen voortdurend. Ben je dan arm? De muziek buldert het huis uit, er wordt gezongen en gedanst, in het huis naast de weg, juist voor de ravijn. Een vuurtje brandt voor de deur en kinderen lopen in en uit, allemaal hebben ze een stuk kip en brood in de hand, het is feest. In het huis moet je schreeuwen om boven het gebrul van de muziek te komen. Een sofa die wordt rechtgehouden op bakstenen, een tafeltje waarvan 1 poot ontbreekt, een TV die wat grijze sneeuw weergeeft, een koelkast waarvan de stekker stuk is, een lampje aan het plafond, waarvan ik twijfel of die wel werkt. Een bruine oude kast met schaaltjes en plastiek bloemen, Een fotolijst met een schuine zwart-wit foto van een man met dikke snor. Het is feest... de kip werd geslacht vandaag en de kinderen hebben "van ergens" brood meegebracht. "Van ergens" ? gekregen ? gestolen ?, dat vraagt men niet, er is eten en dus is het feest. Ben je dan arm ? Het is een eigen gevoel, het is een eigen interpretatie, het is een eigen opgesnoven geur, het is een eigen ervaring die voor jou bepaalt wat armer is dan arm... Als je hen vraagt of ze arm zijn, dan zullen velen zeggen "Nee, want mijn buur heeft het slechter dan ik". Mooi maar daarmee help je jezelf niet. Armoede is een vreemd beest, je wordt er door bevangen je komt in een trance terecht, je wordt blind, je wordt depressief, je doet aan zelfbeklag, je vindt de kracht niet meer. Wat doe je als je geen rode duit hebt en je kijkt in 8 ogen die smeken om een beetje eten. Je draait je ogen weg, je neemt je deken en probeert vrede te vinden in je dromen... Gunter

Vervolg: "Onverwachte ontmoeting"

Sinds de dag dat we Apollo ontmoetten en nu, is er al heel veel gebeurd. Deze man is een heel bijzondere man, hij heeft zijn leven letterlijk ingezet voor het welzijn van kinderen. Niet alleen heeft hij zijn huis afgestaan aan 23 straatkinderen, een workshop opgestart voor automecaniciens, ook is hij "in charge" van het Jeugd Centrum in Molweni. Dit laatste ontdekte ik deze week pas. Het Jeugd Centrum kenden we van er voorbij te rijden, maar we hebben nooit het initiatief genomen er binnen te wandelen. Dat voelde niet goed voor mij, zomaar binnen wandelen zonder uitgenodigd te zijn.... Apollo vroeg ons om langs te komen gisteren, dat lieten we geen twee keer zeggen. Dans, muziek, gelach en geluister een geweldig huis met verschillende kamers waar in elke kamer wel iets te doen was. Allemaal vrolijkheid! Uitbundig vermaakten de kinderen zich, geweldig om te zien. Het huis is gelegen in Molweni en is aangekocht door de rotary Hillcrest. Het huis is helemaal opgeknapt en is in goede staat. Het eerste wat me opviel, was dat alle kamers leeg waren, geen meubels.. niets. Ik vroeg aan Apollo hoe het komt dat er helemaal niets in het huis staat. Antwoord: "Geld" we hebben dit mooie huis en mogen het volledig gebruiken maar we hebben geen fonds om ook maar iets aan te kopen. Het geld vinden voor de elektriciteit is al elke maand een hele opdracht. Goh... wat is het toch zonde, dan is er eindelijk een plaats waar de jeugd terecht kan, en activiteiten heeft en is er geen geld om nog maar een simpele stoel te kopen. Volgende week heb ik een vergadering met de leden die het huis runnen, de bedoeling van die meeting is om te luisteren. Enkel luisteren, en zien wat het doel is van de mensen, die het huis runnen. Het lijkt mij heel boeiend om te horen naar de ideeën. Naast deze mooie ontdekking werd ik weer verrast door iets heel bijzonders. Sinds een tijdje hebben we contact met Wade Wood, van de organisatie "Heart 4 Africa". Deze organisatie staat voor het welzijn van elke individu, zij hebben allerlei workshops and development programmes. Ik vertelde Wade van dit project "Help Street Kids" en ook van een project dat nauw aan mijn hart ligt "Sithembakuye" In Kwanyuswa. Wade luisterde heel aandachtig naar mijn verhaal en zei me dat hij er ging over nadenken. Dezelfde avond belde Russell van Sithembakuye me op om me te bedanken. Totaal verrast vroeg ik hem waarom. Wade was op bezoek geweest en had een massa aan eten gedonneerd voor de kinderen en zou 's anderendaags terugkomen met enkele vakmannen om alle ramen te vervangen en de sloten van de deuren. Ik stond versteld, 1 gesprek met Wade en plots komt er zoveel in beweging. Kijk even op www.sithembakuye.co.za Een tweede verrassing werd me niet bespaard. In de namiddag krijg ik telefoon van Wade, "Enkel om te horen of je thuis bent, ik kom even langs" Absoluut onwetend wachtte ik op Wade. Een half uurtje later komt hij aangereden met een wagen vol voedselpakketten. Ik had gesproken over 4 gezinnen in nood die wij steunen en de jongens van Apolla, de straatkinderen. Ik wist niet waar ik had. Onlangs zei iemand me dat ik een "natuurtalent" ben in het overtuigen van mensen... zou die dan toch gelijk hebben ? Warme knuffel Gunter