Een onverwachte ontmoeting

Enkele weken geleden werd ik gebeld door Monique, onze gaste die hier voor twee weken op bezoek was. Ze meldde me dat er drie mannen aan het hek stonden en dat ze hulp vroegen. Ook vertelde ze dat deze mannen zorgen voor straatkinderen. Ze zouden 's anderdaags terugkomen om mij te spreken. Om 10.00u de dag daarna zat ik aan tafel met 4 mannen van Molweni. Het Engels was gebrekkig maar we konden elkaar goed verstaan. Een van de mannen had zijn huis toegewijd aan jongens die geen thuis hebben. Hij vertelde me dat hij rondrijdt en als hij merkt dat er jongens "rondzwerven", dan spreekt hij ze aan en informeert of ze wel een thuis hebben. Hij probeert rondzwervers van de straat te houden en hen een thuis te bieden. Ook leert hij ze de waarde van het leven kennen en probeert hij hen af te houden van allerlei drugs. De meeste straatkinderen zijn verslaafd aan lijm, een gevaarlijk goedje. Lijmsnuiven is een verslaving die langzaam je zenuwstelsel aantast en is onomkeerbaar. Het is schrijnend te zien hoe veel jonge mensen verslaafd zijn aan dit goedje. Ik was enorm onder de indruk van wat de man mij vertelde, niet dat er zoveel straatkinderen zijn, maar het feit dat een oudere man, uit de community, zo gedreven opkomt voor "zijn" straatkinderen. Dit was de eerste keer dat ik een Zulu man dit werk zie doen. Onmiddellijk was ik geboeid, en wilde meer weten. Na doorgepraat te hebben wat onze missies zijn, nodigde hij mij uit om een kijkje te gaan nemen op de plaats waar de jongens leven. Dat moest hij mij geen tweede keer vragen. Op een 3 km van Crestholme, waar we wonen, wonen de jongens in een groot huis naast de lokale school. Bij binnenkomst in huis werd ik verrast door de "orde", 23 straatjongens in 1 huis, en ze getraind krijgen dat het huis netjes moet zijn, lijkt mij een hele zware opgave. Het huis is oud en kan wel een nieuw likje verf gebruiken, ook het pleisterwerk valt her en der van de muur, maar de vloer is schoon, en de geur was aangenaam De keuken was oud en versleten, de man vertelde me dat er maar 1 bekken werkt van de twee fornuizen die er staan. Onmiddellijk kwam er in mij op dat ik voor een fornuis moest zorgen, hoe kan het nu dat ze maar op 1 pitje voor 23 jongens koken ?? Verder in huis was een grote kamer met een 12 tal stapelbedden tegen elkaar geplaatst, het leek wel een tweelaags reuze matras. Bedden waren netjes opgemaakt en je rook de slaaplucht nog, maar hier ook alles netjes. Verder in het huis was een kleinere kamer waar een dubbelbed stond, hierin slapen ze soms met 4 wist de man mij te vertellen. De badkamer was een "no go", maar toch liep ik er binnen, blijkbaar was de schaamte toch aanwezig, want er was een jongen met haast de badkamer aan het schoonmaken, dit onverwachts bezoek hadden ze niet verwacht. Een laatste deur werd geopend en we wandelden een fitnesskamer binnen, allemaal afgedankte oude fitnesstoestellen. "als de jongens van straat komen, verbied ik hen nog drugs te gebruiken, en dan geraken ze in stress" vertelde de man mij. "Hier kunnen ze hun stress kwijt, ze sporten en ze ontstressen." Dat was zeker geen verkeerde gedachtegang van de man. Na het huisbezoek wilde hij mij zijn workshop laten zien. Workshop ? Ik was benieuwd. Terug in de auto en op een 2 km terug reden we een plaats op waar wrakken van auto's stonden. Hier leerde de man de jongens hoe ze auto's repareren. Geweldig ! Van het schroot dat er lag, werden nieuwe auto's gemaakt. Ik was enorm onder de indruk. Deze man verdient het om steun te krijgen, op dat ogenblik wist ik nog niet hoe maar ik voelde heel sterk dat we nog zouden samenwerken. ... Wordt vervolgd... Gunter

Een moment rust gevonden

Het loopt door en de tijd staat niet stil. Dat wordt zo vaak gezegd. Maar wat is tijd ? Ook een vraag die vaak gesteld wordt. Vreemd toch... tijd is de as in velen hun leven en niemand weet wat tijd eigenlijk is. Het hele georganiseerde leven loopt rond tijd. 1 seconde 60 seconden 1 minuut 60 minuten 1 uur 12 uur een halve dag 24 uur en de klok is rond... En ondertussen zijn er weer 15 seconden verstreken om het schrijven van deze tekst. Neem tijd voor jezelf, iets dat vaak wordt gezegd... maar ? Wat is tijd ? En dan nog voor jezelf nemen ? Kom op tijd naar huis, iets wat vaders vaak zeggen... maar? wat is tijd ? En wat is op tijd ? Het is tijd om te vertrekken, iets wat dagelijks wordt gezegd... maar? wat is tijd ? En wat is tijd om ? Honderden pagina's heb ik gelezen over de theorie van tijd, maar geen enkele "deskundige" heeft mij tevreden gesteld. Tijd is universeel... tijd is een begrip... tijd is uitgevonden...tijd bestaat niet... noem maar op. Of je nu wil of niet, je wordt opgenomen in de "tijd". En dat is nu net zo mooi ... je wordt opgenomen... Of het nu tijd is of het leven of het universum... je wordt opgenomen. Opgenomen in de dingen die je in het leven waarneemt, ervaart, voelt en doet. We worden wijzer met de dag, meer input wordt er gegeven, of je nu wil of niet, je kan het niet stoppen. Hier levend in een land van rijkdom aan input, is een cadeau die ik iedereen zou willen geven. Van onmenselijk, mensonwaardig tot de diepste liefde, van het ene in het andere, dat heeft dit land echt wel te bieden. Van absoluut onbegrijpelijk tot het aanvaarden hoe het loopt, is een gegeven waar velen het moeilijk mee hebben. Bijna 3 jaar Zuid Afrika, het voelt alsof het nog maar een jaar is, maar ik ben wel 10 jaar ouder (wijzer) geworden. Zelfs in het begrijpen van de Westerse wereld, hoe vreemd dat ook mag klinken, heb er trouwens 37 jaar gewoond. Op afstand worden dingen duidelijker, dichtbij, dan zit je er midden in. De combinatie van beide is een goede balans. Maar die balans is soms moeilijk in evenwicht te krijgen. Hoe kan je een balans vinden tussen een gezin zonder eten en een restaurant waar de vuilnis uitpuilt aan overschotten aan eten ? Hoe kan je balans vinden tussen een kind dat net zijn been breekt maar de ambulance niet kan komen wegens overdrukte, en een man die eenvoudig struikelt en waarbij onmiddellijk brandweer, politie en ambulance verschijnen ? En dan noem ik maar twee eenvoudige dingen, als je dit wel eenvoudig kan noemen. Het moeilijkste is de juiste balans vinden in helpen. Dagelijks vraag ik mij af: "Geef ik eten? Geef ik geld ? Of geen van beide ?" En vaak kom ik tot de conclusie om voor het laatste te moeten kiezen. De missie waarvoor ik leef zit zo diep en werkt ook vanuit het diepste, helpen is niet een stukje brood geven helpen is niet een glas water geven helpen is niet geld geven helpen is niet even naar het strand gaan met 'De arme kindjes" helpen is niet een avondje naar de cinema gaan Het doet me zo'n pijn om te zien hoe mensen, met alle goed bedoelingen, op een eigenzinnige manier mensen helpen. Vaak zie ik dat mensen vanuit een verkeerd perspectief mensen helpen. Het klinkt hard te zeggen maar zeg liever "nee" als je niet zeker bent. Een nee is duidelijk en een ja creëert verwachtingen. Verwachtingen die vaak niet ingevuld worden Het is beter nee te zeggen en later toch komen opdagen om hen te verrassen dan ja te zeggen om helemaal niet aan de belofte te voldoen. Nu zeg ik niet dat ik het allemaal weet, verre van, maar de dingen die ik dan ervaar, spreek ik wel graag uit. Het is en blijft moeilijk, hoe langer ik hier woon, hoe meer ik door krijg dat het echt wel op verschillende niveaus fout loopt. En dan is het woord "fout" misschien nog misplaatst, want wie ben ik om te zeggen dat iets fouts loopt. Mijn zoon zegt vaak:"Just be yourself and enjoy life" (wees gewoon jezelf en geniet van het leven), en dat komt uit een jongen die al heel wat gezien heeft. Vaak denk ik daar aan, zelfs al is het moeilijk om dingen te aanvaarden, soms denk ik toch: "Wat zou het heerlijk zijn als ik wat minder wist, dat ik wat naïever was, het zou iets makkelijker maken." En dan komt natuurlijk de vraag:"Zou het inderdaad iets makkelijker zijn ?" .. en dan begint het weer (hahaha) Ik merk dat ik in deze posting niet steeds in heldere taal schrijf, wees gerust ik ben er nog steeds, alleen schrijf ik te weinig. Er is zoveel dat ik wil vertellen, er is zo veel dat moet verteld worden, maar er is ook zoveel dat gebeurt en zoveel te doen. In actie zijn bij de mensen en zitten achter computer gaat niet samen, en daartussen moet je ook nog tijd vinden voor jezelf. En om eerlijk te zijn, die heb ik nog nooit gevonden, ik heb geen flauw idee wat tijd is... Dikke kus Ik mis jullie Gunter PS: Vergeet niet www.khulanisimunye.org te bezoeken.

Website online

Hoi allemaal, De website van Khulani Simunye is on line. www.khulanisimunye.org Als je je graag inschrijft voor de maandelijkse nieuwsbrief, mail dan even "nieuwsbrief" naar gunter@khulanisimunye.org Graag hoor ik van jullie. Gunter