Onze eerste Meeting

Weken van denkwerk, weken van overweging, weken van beredeneren, weken van strategie plannen, etc... Maar eindelijk was het zover ! Onze eerste officiele meeting om onze allereerste presentatie over Incognito Kulani Simunye te geven. Lang duurde het niet voordat we de juiste mensen uitkozen om aan board te komen in de neiuwe organizatie. Alle mensen die we uitnodigden zijn mensen die met hart en ziel werken voor mensen in need. En het zijn net die mensen die we nodig hebben, zij weten en voelen wat er speelt in de omgevingen waar Incognito Khulani Simuyne werkt. De presentatie van Incognito werd geprojecteerd en we hadden alle aandacht. Een korte duidelijke presentatie gaf in enkele minuten weer waarvoor Incognito staat. Veel kon er niet meer aan toegevoegd worden. Eenvoud. Daar houden we van. simpele woorden en duidelijk beeld, dat doet het hem. De mensen waren snelovertuigd en hebben allemaal toegezegd om in het bestuur te komen. YES ! We zijn nu echt op pad, in een volgende meeting worden de papieren getekend en afgewerkt nog een paar formailteiten en we bestaan oficieel en kunnen dan ook met een geregistreerde naam werken. Het voelt zo onwerkelijk, we zijn echt iets aan het bereiken, we hebben mensen die geloven en meedenken in onze visie. Ik kan het gevoel niet omschrijven, een "ideetje" dat al lang in mijn hoofd speelt wordt nu groots en werkelijkheid: "Ondersteunen en helpen van gemeenschappen" Ik ben er zo vol van dat ik dit onmiddelijk wilde posten op mijn blog. Willen jullie graag de presentatie zien, mail me even op uthando@telkomsa.net dan zend ik de file. Dikke warme knuffel Gunter

Weblog actief

Even om te melden dat ik een weblog gestart ben. www.gunterg.blogspot.com Gunter

Beproeving of leerschool ?

Maandag 14 april

Rust.

Het huis is leeg, de school is begonnen we kunnen weer een normaal tempo aannemen.

Normaal ? Wel in termen van Zuid-Afrika en in het werk dat we doen, klinkt dat woord wel vreemd.

Normaal ? Een begrip of een term, is normaal eigenlijk wel iets bestaands ?

Voor de ene is het normaal om tot 10.00u in bed te blijven liggen, voor de ander is het normaal om bij zonsopgang al in de weer te zijn.

De ene eet uitgebreid ontbijt, de andere helemaal niet en toch is het normaal voor beiden.

Normaal: een vreemd woord, het grappige met normaal is dat je alle kanten uit kunt, elke dag het vliegtuig nemen of elke dag te voet naar je werk, wat is normaal ?

Voor ons is het normaal om hier in Zuid-Afrika te leven en de dag te volgen zoals die loopt, ’s morgens heb je nog geen idee wat er allemaal gaat gebeuren, een planning hebben we niet, ideeën, ja die hebben we in overvloed... Boeiend is het wel om te leven op deze manier.

Als ik terugblik naar 2 jaar terug, en zie hoe “gepland” alles was, dan moet ik toegeven dat ik toch voorkeur geef aan de wijze ik nu leef.

Dat daar uit volgt dat er soms iets niet afgewerkt kan worden, wel, dat neem ik er gewoon bij. Morgen is er nog een dag en wat is het belangrijkste ? Dat een tafel moet wachten op de laatste verflaag of dat een kind aandacht nodig heeft ?

Wel de keuze is snel gemaakt.

De laatste vier weken zijn toch wel een beproeving geweest...

Een meisje van 8 heeft haar vakantie doorgebracht bij ons in huis. Ze zit op pensionaat en komt naar huis tijdens de vakanties.

Net voor de vakantie is haar moeder overleden en had ze geen plaats om naar toe te gaan. Haar”thuis” is verdwenen, haar moeder is er niet meer.

Vader speelt al lang geen rol meer in haar leven en de familie woont ver weg van waar haar moeder leefde. Ook is er enorme onenigheid in de familie.

De dag voor haar moeder zou begraven worden, werd ik uitgenodigd door de mensen die haar opvingen.

Blijkbaar was er een meeting gehouden en had men beslist dat ik voor haar moest zorgen.

De vraag werd mij niet echt gesteld; het was eerder dat de mensen het mij oplegden.

Toen ik dat te horen kreeg, moest ik wel even slikken, in eerste instantie zou je onmiddellijk ja zeggen en zeker met dit meisje. Ze is doofstom en heel kwetsbaar in de niet echte veilige omgeving waar ze vertoeft.

Ik vroeg de mensen van de gemeeschap of ze met de familie gesproken hadden hierover, waarop een negatief antwoord kwam, maar het was de wens van de moeder geweest.

Omdat de volgende dag de familie naar de begrafenis zou komen, vroeg ik hen om eerst met de familie hierover te praten. De familie moet hierin toestemmen of misschien hadden zij wel een opvang voor haar.

Toen ik de volgende dag op de begrafenis kwam werd ik al onmiddelijk onthaald als baba (vert: vader, papa) .

Het was dus beslist, ze zou aan mij toevertrouwd worden.

Een meisje, 8 jaar, met een zwaar verleden, een moeder net gestorven, kan niet horen of spreken. Het enige communicatiemiddel dat zij heeft, zijn haar handen en expressies in haar gezicht.

Hoe ga ik dat doen ?

Wel, ik wil met haar kunnen communiceren, dus het allereerste is gebarentaal leren.

Al na 4 dagen zat ik in de eerste les... wat was dat boeiend!

Het leren en spreken van gebarentaal is zo mooi, zo kleurrijk, zo open, zo fascinerend dat ik onmiddellijk voelde dat ik de taal echt wel wil kennen.

Langzaam breekt de taalbarrière tussen haar en mij, en hebben we toch wel plezier in het stuntelen om iets duidelijk te proberen maken.

Het is toch een hele ervaring om met een doofstom kind samen te wonen. Je wordt geconfronteerd met zoveel dingen.

Zij is heel expressief, en dan bedoel ik HEEL expressief. Dat gaat van overdreven lachen tot je speels slaan om duidelijk te maken dat ze het leuk vindt. Ook loop je tegen de enorme nieuwsgierigheid aan. Het is heel normaal dat een kind nieuwsgierig is, en alles wat in haar blikveld valt, wil aanraken.

Maar bij een kind dat hoort, kan je iets zeggen, je kan al gauw zeggen,; “He! Dat mag niet, dat is gevaarlijk, of dat is vuil of....”

Maar bij haar moet je opstaan, er naar toe gaan, haar aanraken, proberen uit te leggen, in gebarentaal, dat iets niet mag.

En dan nog zodanig dat ze begrijpt dat dat voor meerdere dingen geldt.

En daar was de echte beproeving !

Haar duidelijk gemaakt dat ze niet mag spelen met de zeep in de badkamer, loopt ze vervolgens naar de keuken om daar dan maar met de zeep in de gootsteen te spelen. Vervolgens leg je dan uit dat dat ook niet mag en dat het zonde is om zomaar met zeep te spelen.

Ziet ze een uur later zeep staan buiten, er was net gepoetst, wat gebeurt er ? Jawel, de bus zeep gaat open en weer ligt het vol zeep.

Dit is 1 voorbeeld maar de afgelopen vier weken kan ik niet meer natellen hoe vaak ik heb moeten uitleggen dat iets niet mag.

Op een gegeven moment werd het me toch teveel en na wel 10 keer uit te leggen dat ze niet zomaar de keuken in mag lopen zonder eerst te vragen of ze een snoepje mag, heb ik haar toch moeten “straffen”. Ik stuurde haar naar haar kamer voor 5 minuten en dan ging ik met haar praten.

En Yes! Ik had het gevonden om iets duidelijk te maken, ik heb haar in de vier weken maar 3 keer in haar kamer geplaatst en blijkbaar begon het toen bij haar door te dringen. Dat wanneer ik met strenge ogen iets verbood, betekende dat ze er niet aan mocht komen.

Ook de frustratie van mijn kant dat ik de taal nog niet machtig ben. Dan wil ik zo graag iets uitleggen maar het lukt me niet om een volledig verhaal af te maken. Ze kijkt me dan aan met haar grote vragende ogen naar wat ik eigenlijk wil zeggen...

Vermoeiend, heel vermoeiend, maar ook weer heel boeiend, een hele beproeving voor mij...

Gisteren hebben we haar teruggebracht naar school, daar zal ze nu blijven tot de volgende vakantie.

Ondertussen blijf ik wel de cursus verder volgen, ik hoop dat, wanneer ze terugkomt, ik de taal beter onder de knie heb...

Gunter

Khulani Simunye

Khulani Simunye wil groei van mensen stimuleren. Met eigenwaarde en respect op groeien tot volwaardige trotse, krachtige individuen die met overtuiging hun eigen pad bewandelen en hun medemensen mee helpen de juiste weg te vinden.

Khulani Simunye staat voor het onbekende achter het groeiproces van het leven. Zoals een kleine rups zich ontwikkelt in een cocoon en verder doorgroeit tot een prachtige trotse vlinder die van bloem tot bloem vliegt om ze te bestuiven. Eindelijk is het dan zover, de stichting die we opstarten krijgt vorm, we hebben het uitgewerkt in een document en het is klaar om aan de wereld te laten zien. Wil je graag een kopie ontvangen van de tekst, mail dan even naar gunter@khulanisimunye.org. Bezoek ook www.khulanisimunye.org Dikke warme knuffel Gunter

Even de tijd stilzetten

Eenmaal je belandt op een plek waar je je helemaal goed voelt en ervaart dat de dingen die je doet van essentieel menselijk belang zijn, dan verdwijnt het gevoel voor tijd helemaal. Regelmatig hoor ik me zeggen:" Ik zou mijn weblog moeten updaten, ik moet contact houden met vrienden en familie..." en elke keer "maak ik een plan" om te gaan schrijven. Eindelijk heb ik nu even die tijd kunnen stilzetten en kan ik me focussen om mijn ervaringen even uit te schrijven. Vandaag zijn we zondag 13 januarie 2008 (zoals mijn computer het in het Afrikaans weergeeft), Zomer hier en winter aan de andere kant van de aardbol. Vreemd om te horen dat vrienden gaan skieën of mensen laten weten dat ze hun raam van de auto moeten zuiver krabben... Hier stijgen de temperaturen tot over 32 graden en lopen we allemaal rond met zo weinig mogelijk aan. Een duik in het water is op elk moment van de dag welkom. De kerstperiode was helemaal apart. Bij temperraturen van 25 graden lopen er kerstmannen rond, in afschuwelijk warme pakken, om de kinderen in zwemkostuum te verwelkomen. "I'm dreaming of a white Christmas.." galmde door de gangen van de shopping centres... weird... verry weird. Ik heb geprobeerd een kerststemming te creeën thuis, een kerstboompje met kerstballen en kleine lichtjes... knus maar toch was de kerstsfeer ver te zoeken... op kerstdag zaten we met onze voeten in het zwembad en de kerstboom stond eenzaam in het huis... Terwijl de feestperiode onopgemerkt voorbij gaat, worden we geconfronteerd met dingen die gebeuren buiten de sfeer van kerstmis. weer een zoveelste verkrachting weer een zoveelste kind verdwenen weer een zoveelste begrafenis weer een zoveelste familie uit elkaar gerukt weer een zoveelste mishandeling weer een zoveelste besmetting weer een zoveelste ... Het leven gaat weer gewoon zijn gangetje zou je kunnen zeggen, weer een zoveelste... Dit MOET stopppen, we kunnen het niet aanvaarden dat mensen zomaar aan hun lot overgelaten worden en in de anonimiteit verdwijnen. We moeten onze energie anders gaan benutten, we moeten wakker worden gemaakt en onder ogen zien wat er allemaal gebeurt. Gelukkig heb ik het laatste jaar mogen ervaren dat er meer en meer mensen hun handen uit de mouwen steken om wel degelijk hun medemensen te steunen. Dagelijks ontmoet ik mensen die acties ondernemen om andere mensen te helpen. Meestal gebeuren al deze ondernemingen kleinschalig en blijven die mensen controle houden over waarmee ze bezig zijn. Regelmatig ontmoeten deze mensen elkaar en delen hun ervaringen. Deze trent is vrij nieuw, dat organisaties en individuelen elkaar ontmoeten en linken opbouwen. Het is nu ook wel bewezen dat kleinere hulporganisatie of zelfs individuele personen veel functioneler werken dan grote logge groeperingen. De betrokkenheid is veel intenser en hulp wordt veel sneller gegeven door die betrokkenheid, door de ontmoetingen krijgen de verschillende kleine werkgroepen een beeld van waar ze terecht kunnen als ze probleem tegen komen dat niet direct in hun kennisgebied valt. Uit eigen ervaring leer ik dat je niet alle kennis hoeft te vergaren binnen 1 organisatie, je deelt gewoon alle kennis van alle organisaties. Op deze manier gaat hulpverlening veel sneller en soepeler. De laatste twee maanden waren vrij heftige maanden waarin ik veel te verwerken had. Er zijn enkele mensen, die in mijn leven kwamen vanuit een hulpvraag, overleden aan de belangrijkste AIDS/HIV. Omdat ik zo betrokken was in de families heb ik hen mee gesteund in de voorbereidingen van de begrafenissen, een volledig nieuwe ervaring voor mij. Het ontdekken hoe moeilijk de procedure is om op een waardevolle manier een begrafenis te organiseren. De koelbloedigheid waarmee men omgaat met mensen die net te horen kregen dat hun dochter/zoon/vader/moeder... is overleden. Uiteraard als je dagelijks een gemiddelde van 10 patiënten hebt die overlijden tja.. dan wordt het een gewoonte. Mensen verliezen is altijd pijnlijk, maar de reden waarom ze verdwijnen helpt toch in de aanvaarding, en voor mij is het onaanvaardbaar om hier deze redens te accepteren. Mensen hoeven niet te sterven aan AIDS/HIV, en wij, allemaal, wijzen met de vinger naar de overheid. Het is frustrerend te moeten aanhoren dat de ANC nog steeds (JANUARI 2008) ontkent dat AIDS/HIV een hoofdprobleem is in Zuid Afrika. Terwijl dagelijks duizenden mensen eraan overlijden. Maar we mogen niet opgeven, de individuele mens heeft onze steun, ons begrip, onze medeleven, onze hulp heel hard nodig. Doordat wij onze verhalen vertellen, onze ervaring delen worden meer mensen bewust van wat er werkelijk gebeurt. Als ik de verhalen aanhoor van de vrijwilligers, dan word ik stil, elke keer, maar ook ben ik blij dat deze verhalen uiteindelijk mensen zullen bereiken die ook willen helpen. Ik ben ervan overtuigd hoe meer mensen zich zorgen maken over de situaties in de armere delen van de wereld hoe meer bekendheid dat krijgt, hoe meer hulp er zal geboden worden. Ook geloof ik erin dat overheden wakker geschud worden en meer en meer te verduren krijgen omdat zij situaties in de doofpot willen steken. Meer en meer hoor ik mensen in “hoge” posities de boeken open doen over wat er allemaal “achter de schermen” gebeurt. Nu wil ik hier niet de politieke richting ingaan, maar wil wel even meegeven dat er wel degelijk dingen aan het veranderen zijn. En om deze voortgang niet te laten stoppen moeten wij iedereen alert houden. Er moet nog veel gebeuren en er is nog veel werk om de kloof kleiner te maken. Als we allemaal doen wat we voelen te doen weet ik zeker dat er in afzienbare tijd veel problemen opgelost worden. Gunter

Leven en Dood

Vreugde ! Er is een kindje geboren, heel gezond en een hoofdje met een behoorlijke haarbos. Moeder is heel gelukkig en je ziet de liefde in de ogen. Ontwaakt uit mijn slaap hoor ik de telefoon gaan... Baba Mtshali is gestorven... WAT ??? ik sprak hem nog... we hebben nog gelachen. Ooo de kinderen waren zo gesteld op hem en ook de vrijwilligers.... Huilen, emotioneel gebroken. Er is een tweeling van 3 maanden oud gestorven. Kindjes waren heel ziek en moesten opgenomen in het ziekenhuis maar hebben het niet gehaald. Na drie spannende weken stierf de oudste van de twee, een mooie begravenis, een laatste groet... Een week later stierf haar zusje... Ze was nochthans bij gekomen en het leek erop dat ze verder zou vechten, is toch onverwachts 's nachts geztorven. Volgende week dinsdag gaan we haar ook een laaste groet brengen. Geschrokken leg ik de telefoon neer... Dezelfde dag dat de het zusje van de tweeling stierf, is het moedertje van een baby dat ik geplaatst heb overleden... 19 jaar oud Ze laat een baby en een dochtertje van 6 achter... Weer een telefoontje: het meisje van zestien, dat diep aan de dam woont, .. is opgenomen in het ziekenhuis... ze is er erg aan toe... Een paar dagen geleden moest ik een moedertje naar het ziekenhuis brengen omdat ze ondraagelijke pijn had en veel bloed verloor. Ze wordt vandaag geopereerd... het ziet er niet goed uit. Ze heeft 4 kinderen, twee van de kinderen verzorg ik tussen alle dingen door... Op dit ogenblik loop ik een beetje te zombieën... alles wordt zo vaag, al dat overlijden ... het doet pijn.

Het plezier om mensen te helpen

Juist voor ik vertrok naar Europa werd ik geconfronteerd met slecht nieuws van Mama Nzama… Mama Nzama is een jonge vrouw die ik vorige maand geholpen heb met het verkrijgen van de geboortecertificaten voor haar kinderen. Met deze geboortecertificaten kan ze aanvraag doen voor een kindertoelage. Af en toe help ik haar ook met eten dat mij wordt gegeven, en volg ik de familie een beetje. Toen ik haar ontmoette, was ze heel ziek en had ze geen werk. Ondertussen voelt ze zich al stukken beter en heeft werk gevonden !!! Ze werkt 4 dagen per week, ik was zo bij toen ik dat hoorde. Nu verraste ze mij met heel slecht nieuws. Zoals ik al schreef, de dag voordat ik vertrok naar Europa vertelde ze me dat ze HIV positief is… BOOOOMMMM in mijn hoofd, net nu alles goed ging met haar en ze een beetje inkomen heeft… dit nieuws. Onmiddellijk nam ik contact op met èèn van de projecten waar Be More een vrijwilligersprogramma heeft, en vraag of ze mij kunnen helpen en of Mama Nzama naar daar mag komen voor counseling en medicijnen. Dat was geen probleem, en we maakten een afspraak voor de volgende dag, de dag dat ik zou vertrekken naar Europa. ’s Morgens om 8 uur wandelden we binnen. Mama Nzama werd bij de arm genomen en heel vriendelijk naar de counseling room gebracht. We hadden ook twee kinderen van haar meegenomen om te testen. Ik leer dat wanneer een patiënt met de medicijnen start, deze eerst een 3-daagse counseling krijgt alvorens te starten PANIEK… ik vertrek straks… hoe gaat zij hier geraken? … Het project is een half uur rijden met de auto vanwaar zij woont; het menske heeft geen geld voor een taxi of ander transport… Gelukkig na wat heen en weer getelefoneer is er redding, ze zal door een vriendin van me gebracht worden… Na de resultaten vernemen we dat de kinderen NIET besmet zijn… YOEPIE !!!! Maar… Mama Nzama heeft een lage CD4 (witte bloedcellen in het bloed). Ze moet dus ONMIDDELLIJK aan de medicijnen, die zorgen ervoor dat de CD4 stabiel blijft en zelfs op termijn weer opnieuw verhoogt. Haar levensverwachtingen, zonder deze medicijnen, zouden nog hooguit een jaar zijn indien ze gezond eet en gezond leeft… Maar gelukkig hebben we dat kunnen voorkomen, ze is nu aan de medicijnen en wordt elke maand opgevolgd. Met plezier zal ik haar elke maand naar daar brengen voor counseling en medicijnen. Groetjes van een gelukkige Gunter

Vervolg

Langzaam vertelde hij mij dat hij werd aangesproken door een Indier die hem zei dat hij eten en kleding zou kopen voor hem als hij met hem mee ging. De Indier gaf hem de opdracht om twee treinticketten te kopen naar Toti en gaf hem geld, Vusi, de goedgelovige, hongerige jongen ging naar het locket van het station en kocht twee treinticketten. Toen ze aankwamen in Toti wandelden ze naar het strand, ze liepen naar het park. In het park vroeg de Indier aan Vusi: "Show me your willy" waarop Vusi "nee" antwoordde. De Indier zei opnieuw dat hij eten voor hem zou kopen. Moet je weten, Vusi is een jongen van de straat, woont en leeft onder de blote hemel, en moet elke dag opnieuw het gevecht van overleving trotseren. Een hongerig kind doet alles om aan eten te komen... Maar Vusi weet beter, hij weet dat dit niet juist is, hij beseft dat de Indier iets vraagt wat fout is. Plots grijpt de Indier naar Vusi, en volkomen verrast is hij te laat om te ontkomen. En de hel begint. De Indier slaat Vusi ruw tegen de grond en laat zijn broek zakken.... Op het ogenblijk dit gebeurt zijn er mensen in het park die dit zien, en bellen onmiddelijk de politie. Maar het is te laat voor Vusi de hel gaat voort. Nadat de Indier zijn ding gedaan heeft beseft hij dat er mensen zijn die hen gezien hebben. De politie is snel ter plaatse... De Indier wil nog ontkomen door Vusi R10-00 te geven en zei hem niets te vertellen en weg te lopen. Maar Vusi is slimmer dan dat, hij loopt naar de politie op de motor en roept naar de man, "He just raped me !!!" en wees naar de wegrennende Indier. Gelukkig is er een patrouille in helicopter aanwezig en de man wordt vanuit de lucht geviseerd en in "No Time" is de man gearresteerd. Een nieuwe hel is aangebroken voor Vusi... Niet wetend wat te doen laat hij zoch teneer geslagen meevoeren door de politie en wordt naar het politiekantoor gebracht. Hij heeft geluk... het is het politie kantoor van Amanzimtoti, het kantoor dat heel nauw samenwerkt met Operation Bobbi Bear. Al snel staan Ans (een geweldige vrijwiliger) en een CSO (Child Savety Officer)op het kantoor om Vusi op te vangen.... Vusi zit te neer geslagen op de rand van het bad, ik voel me rot, boos, en emotioneel. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. Na zijn verhaal te horen ben ik zo blij voor hem, hij toonde kracht, hij besefte dat het niet juist was, zijn reactie om naar de ploitie te rennen was zo juist. Al snel besefte ik dat deze jongen het trauma zal kunnen verwerken, hij is sterk en hij praat over alles wat er gebeurt is. Toen hij mijn tranen zag stond hij op en kwam naar me toe, ik gaf hem een dikke knuffel en hij fuisterde in mijn oor :"It is OK, I’m fine now." Ik geloofde niet wat ik hoorde, een sachtoffer dat net enkele uren geleden door een hel is gegaan die mij bemoedigende woorden in fluisterde.... Ik zei hem dat we zijn bad laten vollopen en dat hij maar lekker moet genieten van het warme water. Hij gimlachtte breed en begon zich uit te kleding. Hij heeft bijna een uur in het bad gelegen, ik moest zelfs denken aan de opmerkingen van mijn moeder, toen ikzelf in bad lag, toen hij om de 15 minuten de warmwaterkraan telkens opende... "Och laat hem." Dacht ik. Ondertussen was het al tegen half twee midden in de nacht, en ik was even mijn bezoekers volledig uit het oog verloren. Snel maakte ik een bed voor Tobias en zei dat hij gerust onder de lakens mag kruipen. Hetzelfde voor Joanna natuurijk. Maar neen... ze wilde zien of Vusi ok was. Ik maakte het bed klaar voor Vusi en nog enkele broodjes, de arme jongen had nog niet gegeten. Toen hij trots uit de badkamer wandelde zag ik zijn natuurijke vrolijkheid, je zag dat hij zich goed en veilig voelde. Ik gaf hem het eten en hij vloog erop alsof hij voor het eerst eten zag. Na een 20-tal minuutjes gingen we allemaal slapen. De volgende morgend moesten we er vroeg uit om de medicijnen op te gaan halen. Hij had maar enkele tabletten meegekregen om een paar dagen te overbruggen. En PEP moet je heel strikt nemen... de hele dosis uit en op juiste tijdstippen, anders loop je nog steeds kans om AIDS te krijgen. ’s Morgens werd ik wakker en voelde dat dit een vermoeiende dag ging worden... niet genoeg geslapen, op zoek naar een plaats voor Vusi, de medicijnen gaan ophalen, naar Bobbi Bear voor meer ondervraging, en wie weet wat nog allemaal en ik had nog de twee bezoekers waarmee ik rekening moest houden. Blijkbaar klikte het wel een beetje tussen Tobias en Vusi, ze waren al een balletjes aan het rollen buiten. Toen ik de glimlach bij Vusi zag was ik helemaal gerust. Het zal nog wel meevallen dacht ik. Plots liet Joanne me weten dat ze om 08:50u haar vliegtuig zou vertrekken. Omdat ik ’s morgens , het eerste uur na ontwaken, niet echt allert ben schrok ik mij een bult toen ik zag dat het 07:55u was !! Als een gek riep ik Tobias en Vusi en dat ze maar een boterham in de hand moeten nemen, "We moeten NU vertrekken" de kans is al groot dat we de vucht gaan missen. Vusi genoot van de dolle rit naar de luchthaven, alle verkeersregels die je maar kan bedenken heb ik allemaal overtreden... Nu maar hopen dat geen politie of camera mij gezien heeft... In "No Time" en in een record tijd waren we op de luchthaven... en Joanna heeft haar vlucht net gehaald. Alhoewel de incheck balie al gesloten was... wonderen bestaan toch nog ! "Goede reis, Joanna !" We reden verder naar Umlazi om daar de medicijnen op te halen voor Vusi. Daar leerde ik dat de medicijnen (3 grote tabetten per keer) moeten in genomen worden twee keer per dag op hetzelfde uur, er moet telkens 12 uur tussen de opname zijn. Die ochtend waren we gestart om 07:30u dus moesten we die avond om 19:30 de volgende geven. Uit voorzorg stede ik dat uur in op mijn GSM. Na het bezoek aan het ziekenhuis reden we naar Bobbi Bear om te horen of zij meer nieuws hadden en voor de verdere ondervraging van Vusi. Ik kreeg er te horen dat de man wel degeijk in de gevangenis zit en daar ook een tijdje zal blijven. "Gelukkig." dacht ik. Mijn volgende taak was om een plossing te vinden voor Vusi... Dus ik zette mij aan de telefoon en begon rond te bellen, verspreidde mijn probeem en ik moest wachten op de antwoorden. Na de middag steldde ik voor om naar huis te gaan en een beetje te relaxen, het was voor iedereen vermoeiend en een beetje rust konden we wel gebruiken. Toen drong het tot me door dat ik nog een vrijwilliger naar de luchthaven moest brengen... Dus nu opweg naar Waterfall om haar op te pikken. Eenmaal (terug) in de luchthaven, besefte ik dat Vusi nog nooit in een luchthaven is geweest. Het was een schouwspel om te zien, hij liep onmiddellijk naar het raam om al die grote toestellen te bekijken. Hij zei nog: "Gog ik dacht dat een vliegtuig heel klein was, ik begreep al niet hoe mensen daar in kunnen". Ik legde hem uit dat als je iets van ver weg bekijkt altijd kleiner lijkt dan het in werkelijkeid is. Ik denk niet dat hij dat echt begreep, maar kreeg niet de kans om het verder uit te leggen, hij liep regelrecht, met Tobias mee om de "instruments" te gaan bekijken. Na wat gegeten te hebben moesten we afscheid nemen van Eva, met tranen in de ogen zagen we haar vertrekken; "Goede reis, Eva !" Eindelijk konden we nu naar huis om een beetje van de rest van de dag te genieten. Eenmaal thuis begonnen Tobias en Vusi te spelen in de tuin en nam ik het een beetje rust. Nog steeds had ik geen oplossing voor Vusi... dus hij moest weer een nachtje bij mij blijven, wat hij helemaal niet erg vond... Maar tijdens de avond kreeg ik een verlossend telefoontje, een koppel wilde Vusi in huis nemen en hem verzorgen. "Waauw,.." Dat is geweldig ! Vusi’s moeder is gestorven twee jaar geleden, Vusi en zijn moeder leefden in de straat, ze sliepen onder verpakkingsmateriaal dat ze gevonden hadden aan de kant van de weg. Zijn moeder ging elke dag op stap om ergens aan een beetje geld en eten te komen... Op de een of andere manier had de moeder een oplossing gevonden om Vusi naar school te laten gaan, wat later bleek dat een lerares zich ontfermde over Vusi en de kosten op haar nam. Nadat de moeder stierf is Vusi niet meer naar school gegaan, hij moest nu zelf opzoek naar eten... Twee jaar in strijd met het leven... het klinkt vreemd, maar eigenijk heeft Vusi geluk gehad dat dit gebeurt is... hij krijgt nu een echte kans om te leven ! We zijn nu drie weken verder en ik zit hier rustig achter de pc om dit verhaal aan jullie te vertellen. Vusi is zo gelukkig, ik zie hem elke week en elke keer als hij mij ziet stormt hij op mij af en geeft me steeds een pijnlijke knuffel met de woorden :" Thank you for everythng you did for me, you saved me." En elke keer opnieuw geraak ik niet gewend aan die woorden en de tranen springen me dan in de ogen, is het nu door de pijnijke knuffel of door de krachtige woorden... Hij woont nu bij Amanda en Christoffer en hun dochter. Geweldige mensen die alles in het werk stellen om hem gelukkig te maken en zijn achtergrond te ontsluieren. Ze zijn zelfs voor een beendertest geweest om zijn werkelijke leeftijd vast te stellen. Ze weten al dat zijn geboorte dag 06 januari is, maar het jaar blijft onduidelijk. Hij zegt zelf dat hij 17 is, maar volgens enkele, niet officiele documenten, staat dat hij 18 jaar is. Och, wat maakt het uit, hij heeft nu een nieuw leven, elke dag eten, elke dag een douche, elke dag gewassen kleren, en elke dag lieve mensen om hem heen. Amanda vertelde me dat hij nog regelmatig in oude gewoontes valt, zoals zijn taalgebruik, wat heel straats is, hij slaapt nog regelmatig op de grond, ... maar dat zal allemaal wat tijd nodig hebben. Zelfs met mes en vork eten moet hij leren. Voordat ik Vusi overliet aan Amanda en Christoffer heb ik een lang gesprek gehad, en hen uitgelegd dat zij een heel zware beslissing genomen hebben. En dat dit van seconde op seconde hun leven helemaal veranderd ! Ze begrepen dit en willen er aan werken om de jongen te helpen. Nu na drie weken zie ik dat ze allemaal heel geukkig zijn. Opnieuw heb ik een nieuw leven mogen geven aan een slachtoffer....

Een verrassing van dichtbij

Tik... tik... tik... tik...

Langzaam word ik wakker en merk dat het getik niet de staanklok is waarover ik droomde maar regendruppels die van de dakgoot naar beneden vallen. "Eindelijk." denk ik: "Regen, lekkere afkoeling". Ik sta op en loop naar de keuken voor een kopje thee en een toastje. Joanne, een bezoeker van de Hoge School in Amsterdam, die bij mij logeert de drie dagen dat ze onze projecten komt bezoeken, komt slaperig de keuken binnen en mompelt "Goede Morgend"

Na een halfuurtje, na opfrissing en de ochtendluiheid van de schouders, overlopen we wat we vandaag gaan doen: Een meeting was gepland met The Dream Centre, en met een vrijwilliger die iets wilde bespreken. Daarna een bezoek aan Blue Roof. Om 17:00u moeten we een nieuwe vrijwilliger ophalen in Durban "ergens aan een backpackers plaats" . Ziet er allemaal heel belovend uit, zeker voor Joanne, het is allemaal nieuw en ze is zo geboeid in alles wat we hier doen. Als grap zei ik nog: "Lach maar niet te hard, elke dag zit steeds met nieuwe verrasing, en je weet nooit waar je dag eindigd"

Met gezonde moed vertrekken we richting Pinetown, naar The Dream Centre. Het bezoekje verliep heel vlot en de meeting was ook vrij snel achter de rug. Alle onduidelijkheden zijn opgeklaard en iedereen is tevreden terug aan het werk gegaan. Nu opweg naar Blue Roof, ook daar verliep alles heel vlotjes, we moesten wel lang wachten omdat Geraldine onverwachts weggeroepen was, maar bon. Wederom was Joanne verrast door het werk dat er gedaan wordt.

Het is 13:00u en eigenlijk hebben we tijd over, de vrijwilliger komt pas eind in de namiddag aan. Dus stel ik voor om door te rijden naar Lower Illovo om Bobbi Bear, nogmaals, te bezoeken. (We waren er al geweest de dag ervoor). Joanne vond het helemaal niet erg, ze was enorm geboeid door Operation Bobbi Bear. We werden er hartelijk ontvangen, zoals gewoonlijk. Al onmiddelijk merken we dat het erg druk is dat er juist nieuwe slachteroffers binnen gebracht waren. We keken het allemaal even aan en voelden ons echt niet lekker om te horen dat Roos, een meisje uit Zwaziland, onder valse beloftes naar Zuid Afrika is gekomen om er te komen werken, zo kon ze haar studies verder betalen in haar land. De goedlovige meid is over de grens geraakt zonder paspoort, leert een man kennen die haar mee voert dieper het land in. De man beloofde haar de hemel. Eenmaal hij haar in zijn huis had begon de hel. Tot vijf keer toe werd ze brutaal verkracht...... Ze kon zich vrijmaken en is gaan lopen ... gelukkig werd ze gevonden door een politie en die bracht haar naar Bobbi Bear.

Een tweede meisje dat er lond liep was die ochtend binnengebracht, verkracht door haar vader... De twee verhalen waren nog niet verteerd of er komt telefoon binnen. Een jongen van 13 jaar net gevonden aan het strand verkracht door een indier.... Shaine, een CSO (Child Save Officer ) keek me aan en vertelde me wat er gebeurt was, naar de informatie die ze via telefoon kreeg: De jongen werd aangesproken door een indier met de belofte hem eten en kleren te geven. De jongen is misleid en de Indier heeft hem verkracht in het park aan het strand. Eurika keek me aan en zei:"We need your help !" Ze moeten nu op zoek naar drie plaatsen om deze drie slachtoffers een veilig onderkomen te bieden, alle plaatsen, die ze gebeld hebben, zaten vol.

Ze vroeg of ik de jongen een plaats kon geven. Uiteraard kan ik geen "nee" zeggen. Doordat ik al een tijdje hier woon en in deze wereld rondneus heb ik vele contacten kunnen leggen. Dus onmiddellijk begin ik rond te bellen... Ik vond twee plaatsen: - een plaats voor drugverslaafden, ze willen hem wel twee nachten onderkomen bieden maar niet langer. Maar de jongen moest ouder zijn dan 16j - en een plaats waar jongens tot 14 jaar verblijven. Ik kreeg hoop !

Ondertussen zijn de medewerkers en vrijwilligers met de jongen aan de slag, dwz een statement laten opmaken bij de politie om een casenumber te krijgen. Zonder casenumber kunnen ze niet naar het ziekenhuis voor een medisch onderzoek. Daarna moeten ze aanschuiven in het ziekenhuis om de jongen te laten onderzoeken, en eventueel PEP toe te dienen. Pep is een zeer zwaar medicijn om het AIDS virus af te breken. Dit kan enkel binnen de 72 uur na verkrachting. Dus de tijd is HEEL belangrijk. Dit medicijn breekt je hele imuun systeem af en bouwt het langzaam weer. De kuur duurt 28 dagen en is geen lachertje. Maar liever 28 dagen goed ziek dan besmet te raken met AIDS. De tijd loopt door en ik vind geen plaats om hem vanavond nog te plaatsen. Ondertussen kreeg ik een boodschap dat de vrijwilliger aan komt om 18:00 in Durban, dus we hebben nog even tijd. Ondertussen kom ik ook te weten dat de jongen geen 13 is maar 17, dus helemaal niet geschikt voor de twee plaatsen die ik had gevonden. Ik wil geen jongen, die pas verkracht is, plaatsen bij drugsverslaafden. En het tehuis neemt enkel kinderen tot 14jaar aan. Al snel besliste ik dat ik hiervoor mij zal inzetten. Ik vroeg Joanne, mijn bezoekser, of ze erg zou vinden als ik de jongen voor 1 of 2 nachten mee in huis neem. Uiteraard was dat voor haar geen probleem. Plots drong het me door dat de nieuwe vrijwilliger bij mij moet overnachten omdat hij te vroeg is aangekomen voor het starten van zijn project. Wel dat is een probleem voor later, hij kan eventueel overnachten in het huis van de vrijwilligers van Agape. Ik zei Shaine en Eurika dat ik de jongen onder mijn vleugels zal nemen. Ondertussen had ik twee andere plaatsen gevonden voor de twee meisjes, dus dat zag er allemaal goed uit. Om 17:00 hebben we nog geen nieuws of ze de jongen naar Bobbi Bear kunnen brengen. Ze zitten nog steeds te wachten op het politiekantoor voor een statement... en die verdomde tijd loopt voor die jongen... hoe langer je wacht hoe groter het risico dat het AIDS virus doordringt. Uiteraard wisten we op dat ogenblik nog niet hoe de verkachting is gebeurt, met of zonder condoom. Maar je moet je altijd op het ergste voorbereiden. Om 17:15u vliegen we naar Durban met de boodschap achterlatend dat we de nieuwe vrijwilliger gaan ophalen en hem wegbrengen naar Waterfall en dan terug komen om de jongen op te pikken. Toen de vrijwilliger, die Tobias heet, in de wagen stapte overviel ik hem onmiddellijk met een meerkeuze vraag en een heel korte schets wat er aan de hand was. Hij kon kiesen: meegaan, mij volgen en overnachten bij mij; naar mij thuis gebracht worden en da avond alleen doorbrengen; naar het vrijwilligers huis en hij kon mee uit gaan met de jongeren naar de disco. Zijn keuze was snel gemaakt, hij wilde alles wel meemaken. Ik waarschuwde Tobias en Jaonna dat het een lange avond en misschien wel nacht ging worden. No problem zeiden ze gelijkstemmend. Ondertussen had ik voortdurend telefonisch contact met Bobbi Bear. Daar zeiden ze me dat iedereen de center gaat verlaten en dat ik naar Doonside moest komen. Ans, een vrijwilliger, had de case op zich genomen en was het kind gaan halen. Zij vertelde me wat er allemaal gebeurt was. Ans was niet meer bij hem omdat ze naar huis moest komen, in opdracht van Bobbi Bear, gewoon voor de veiligheid. Vusi, de naam van de jongen, zat met een politieagent te wachten in het ziekenhuis voor onderzoek. Om 23:45 kwam het verlossende telefoontje dat ik Vusi kon gaan halen op het politiekantoor in Toti. Gepakt met een zak met spullen zoals: ondergoed, T-shirt en een broek, haaste we ons naar het politiekantoor. Toen ik Vusi zag, besefte ik onmiddelijk dat Erika niet gelogen had toen ze zei:"Gunter, de jongen ziet er niet goed uit, en heeft een uitgebreid bad nodig." Het kon me niet schelen, toen ik in zijn ogen keek kwamen alle emotie los in mij ! "DE ROTZAK" dacht ik bij mezelf. Gelukkig hadden ze dader onmiddellijk gevangen genomen, er waren getuigen die de politie hadden gebeld toen het afschuwelijke gebeurde. Deze jongen heeft nu alle aandacht nodig die hij kan gebruiken. Ik sprak hem aan en onmddelijk klikte het, hij keek me met tranen in de ogen aan, zei geen woord. Ik zei hem dat hij met mij mee zal gaan en dat ik hem een lekker bed ga geven. Hij knikte en toonde me dat hij mij helemaal vertrouwde. In de auto, opweg naar huis, begon hij langzaam te praten... over wat er gebeurt was. Ik was heel blij dat hij er zo open over was, dat maakt het veel makkelijker voor hem om het gebeuren te verwerken. Eenmaal thuis vroeg ik hem of hij graag een bad wilde nemen, hij glimlachtte breed en zei:"Yebo, Yebo". Wat "ja" betekend in het Zulu. Ik liep met hem de badkamer in toonde hem waar hij alles kon vinden. Hij deed de deurop slot en ging op de rand van het bad zitten en begon te huilen. Ik ging ook zitten en keek hem aan. En toen kwam zijn verhaal....... --- wordt vervolgd---- moet dringend weg nu