Maandag 14 april
Rust.
Het huis is leeg, de school is begonnen we kunnen weer een normaal tempo aannemen.
Normaal ? Wel in termen van Zuid-Afrika en in het werk dat we doen, klinkt dat woord wel vreemd.
Normaal ? Een begrip of een term, is normaal eigenlijk wel iets bestaands ?
Voor de ene is het normaal om tot 10.00u in bed te blijven liggen, voor de ander is het normaal om bij zonsopgang al in de weer te zijn.
De ene eet uitgebreid ontbijt, de andere helemaal niet en toch is het normaal voor beiden.
Normaal: een vreemd woord, het grappige met normaal is dat je alle kanten uit kunt, elke dag het vliegtuig nemen of elke dag te voet naar je werk, wat is normaal ?
Voor ons is het normaal om hier in Zuid-Afrika te leven en de dag te volgen zoals die loopt, ’s morgens heb je nog geen idee wat er allemaal gaat gebeuren, een planning hebben we niet, ideeën, ja die hebben we in overvloed... Boeiend is het wel om te leven op deze manier.
Als ik terugblik naar 2 jaar terug, en zie hoe “gepland” alles was, dan moet ik toegeven dat ik toch voorkeur geef aan de wijze ik nu leef.
Dat daar uit volgt dat er soms iets niet afgewerkt kan worden, wel, dat neem ik er gewoon bij. Morgen is er nog een dag en wat is het belangrijkste ? Dat een tafel moet wachten op de laatste verflaag of dat een kind aandacht nodig heeft ?
Wel de keuze is snel gemaakt.
De laatste vier weken zijn toch wel een beproeving geweest...
Een meisje van 8 heeft haar vakantie doorgebracht bij ons in huis. Ze zit op pensionaat en komt naar huis tijdens de vakanties.
Net voor de vakantie is haar moeder overleden en had ze geen plaats om naar toe te gaan. Haar”thuis” is verdwenen, haar moeder is er niet meer.
Vader speelt al lang geen rol meer in haar leven en de familie woont ver weg van waar haar moeder leefde. Ook is er enorme onenigheid in de familie.
De dag voor haar moeder zou begraven worden, werd ik uitgenodigd door de mensen die haar opvingen.
Blijkbaar was er een meeting gehouden en had men beslist dat ik voor haar moest zorgen.
De vraag werd mij niet echt gesteld; het was eerder dat de mensen het mij oplegden.
Toen ik dat te horen kreeg, moest ik wel even slikken, in eerste instantie zou je onmiddellijk ja zeggen en zeker met dit meisje. Ze is doofstom en heel kwetsbaar in de niet echte veilige omgeving waar ze vertoeft.
Ik vroeg de mensen van de gemeeschap of ze met de familie gesproken hadden hierover, waarop een negatief antwoord kwam, maar het was de wens van de moeder geweest.
Omdat de volgende dag de familie naar de begrafenis zou komen, vroeg ik hen om eerst met de familie hierover te praten. De familie moet hierin toestemmen of misschien hadden zij wel een opvang voor haar.
Toen ik de volgende dag op de begrafenis kwam werd ik al onmiddelijk onthaald als baba (vert: vader, papa) .
Het was dus beslist, ze zou aan mij toevertrouwd worden.
Een meisje, 8 jaar, met een zwaar verleden, een moeder net gestorven, kan niet horen of spreken. Het enige communicatiemiddel dat zij heeft, zijn haar handen en expressies in haar gezicht.
Hoe ga ik dat doen ?
Wel, ik wil met haar kunnen communiceren, dus het allereerste is gebarentaal leren.
Al na 4 dagen zat ik in de eerste les... wat was dat boeiend!
Het leren en spreken van gebarentaal is zo mooi, zo kleurrijk, zo open, zo fascinerend dat ik onmiddellijk voelde dat ik de taal echt wel wil kennen.
Langzaam breekt de taalbarrière tussen haar en mij, en hebben we toch wel plezier in het stuntelen om iets duidelijk te proberen maken.
Het is toch een hele ervaring om met een doofstom kind samen te wonen. Je wordt geconfronteerd met zoveel dingen.
Zij is heel expressief, en dan bedoel ik HEEL expressief. Dat gaat van overdreven lachen tot je speels slaan om duidelijk te maken dat ze het leuk vindt. Ook loop je tegen de enorme nieuwsgierigheid aan. Het is heel normaal dat een kind nieuwsgierig is, en alles wat in haar blikveld valt, wil aanraken.
Maar bij een kind dat hoort, kan je iets zeggen, je kan al gauw zeggen,; “He! Dat mag niet, dat is gevaarlijk, of dat is vuil of....”
Maar bij haar moet je opstaan, er naar toe gaan, haar aanraken, proberen uit te leggen, in gebarentaal, dat iets niet mag.
En dan nog zodanig dat ze begrijpt dat dat voor meerdere dingen geldt.
En daar was de echte beproeving !
Haar duidelijk gemaakt dat ze niet mag spelen met de zeep in de badkamer, loopt ze vervolgens naar de keuken om daar dan maar met de zeep in de gootsteen te spelen. Vervolgens leg je dan uit dat dat ook niet mag en dat het zonde is om zomaar met zeep te spelen.
Ziet ze een uur later zeep staan buiten, er was net gepoetst, wat gebeurt er ? Jawel, de bus zeep gaat open en weer ligt het vol zeep.
Dit is 1 voorbeeld maar de afgelopen vier weken kan ik niet meer natellen hoe vaak ik heb moeten uitleggen dat iets niet mag.
Op een gegeven moment werd het me toch teveel en na wel 10 keer uit te leggen dat ze niet zomaar de keuken in mag lopen zonder eerst te vragen of ze een snoepje mag, heb ik haar toch moeten “straffen”. Ik stuurde haar naar haar kamer voor 5 minuten en dan ging ik met haar praten.
En Yes! Ik had het gevonden om iets duidelijk te maken, ik heb haar in de vier weken maar 3 keer in haar kamer geplaatst en blijkbaar begon het toen bij haar door te dringen. Dat wanneer ik met strenge ogen iets verbood, betekende dat ze er niet aan mocht komen.
Ook de frustratie van mijn kant dat ik de taal nog niet machtig ben. Dan wil ik zo graag iets uitleggen maar het lukt me niet om een volledig verhaal af te maken. Ze kijkt me dan aan met haar grote vragende ogen naar wat ik eigenlijk wil zeggen...
Vermoeiend, heel vermoeiend, maar ook weer heel boeiend, een hele beproeving voor mij...
Gisteren hebben we haar teruggebracht naar school, daar zal ze nu blijven tot de volgende vakantie.
Ondertussen blijf ik wel de cursus verder volgen, ik hoop dat, wanneer ze terugkomt, ik de taal beter onder de knie heb...
Gunter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten