Een verrassing van dichtbij

Tik... tik... tik... tik...

Langzaam word ik wakker en merk dat het getik niet de staanklok is waarover ik droomde maar regendruppels die van de dakgoot naar beneden vallen. "Eindelijk." denk ik: "Regen, lekkere afkoeling". Ik sta op en loop naar de keuken voor een kopje thee en een toastje. Joanne, een bezoeker van de Hoge School in Amsterdam, die bij mij logeert de drie dagen dat ze onze projecten komt bezoeken, komt slaperig de keuken binnen en mompelt "Goede Morgend"

Na een halfuurtje, na opfrissing en de ochtendluiheid van de schouders, overlopen we wat we vandaag gaan doen: Een meeting was gepland met The Dream Centre, en met een vrijwilliger die iets wilde bespreken. Daarna een bezoek aan Blue Roof. Om 17:00u moeten we een nieuwe vrijwilliger ophalen in Durban "ergens aan een backpackers plaats" . Ziet er allemaal heel belovend uit, zeker voor Joanne, het is allemaal nieuw en ze is zo geboeid in alles wat we hier doen. Als grap zei ik nog: "Lach maar niet te hard, elke dag zit steeds met nieuwe verrasing, en je weet nooit waar je dag eindigd"

Met gezonde moed vertrekken we richting Pinetown, naar The Dream Centre. Het bezoekje verliep heel vlot en de meeting was ook vrij snel achter de rug. Alle onduidelijkheden zijn opgeklaard en iedereen is tevreden terug aan het werk gegaan. Nu opweg naar Blue Roof, ook daar verliep alles heel vlotjes, we moesten wel lang wachten omdat Geraldine onverwachts weggeroepen was, maar bon. Wederom was Joanne verrast door het werk dat er gedaan wordt.

Het is 13:00u en eigenlijk hebben we tijd over, de vrijwilliger komt pas eind in de namiddag aan. Dus stel ik voor om door te rijden naar Lower Illovo om Bobbi Bear, nogmaals, te bezoeken. (We waren er al geweest de dag ervoor). Joanne vond het helemaal niet erg, ze was enorm geboeid door Operation Bobbi Bear. We werden er hartelijk ontvangen, zoals gewoonlijk. Al onmiddelijk merken we dat het erg druk is dat er juist nieuwe slachteroffers binnen gebracht waren. We keken het allemaal even aan en voelden ons echt niet lekker om te horen dat Roos, een meisje uit Zwaziland, onder valse beloftes naar Zuid Afrika is gekomen om er te komen werken, zo kon ze haar studies verder betalen in haar land. De goedlovige meid is over de grens geraakt zonder paspoort, leert een man kennen die haar mee voert dieper het land in. De man beloofde haar de hemel. Eenmaal hij haar in zijn huis had begon de hel. Tot vijf keer toe werd ze brutaal verkracht...... Ze kon zich vrijmaken en is gaan lopen ... gelukkig werd ze gevonden door een politie en die bracht haar naar Bobbi Bear.

Een tweede meisje dat er lond liep was die ochtend binnengebracht, verkracht door haar vader... De twee verhalen waren nog niet verteerd of er komt telefoon binnen. Een jongen van 13 jaar net gevonden aan het strand verkracht door een indier.... Shaine, een CSO (Child Save Officer ) keek me aan en vertelde me wat er gebeurt was, naar de informatie die ze via telefoon kreeg: De jongen werd aangesproken door een indier met de belofte hem eten en kleren te geven. De jongen is misleid en de Indier heeft hem verkracht in het park aan het strand. Eurika keek me aan en zei:"We need your help !" Ze moeten nu op zoek naar drie plaatsen om deze drie slachtoffers een veilig onderkomen te bieden, alle plaatsen, die ze gebeld hebben, zaten vol.

Ze vroeg of ik de jongen een plaats kon geven. Uiteraard kan ik geen "nee" zeggen. Doordat ik al een tijdje hier woon en in deze wereld rondneus heb ik vele contacten kunnen leggen. Dus onmiddellijk begin ik rond te bellen... Ik vond twee plaatsen: - een plaats voor drugverslaafden, ze willen hem wel twee nachten onderkomen bieden maar niet langer. Maar de jongen moest ouder zijn dan 16j - en een plaats waar jongens tot 14 jaar verblijven. Ik kreeg hoop !

Ondertussen zijn de medewerkers en vrijwilligers met de jongen aan de slag, dwz een statement laten opmaken bij de politie om een casenumber te krijgen. Zonder casenumber kunnen ze niet naar het ziekenhuis voor een medisch onderzoek. Daarna moeten ze aanschuiven in het ziekenhuis om de jongen te laten onderzoeken, en eventueel PEP toe te dienen. Pep is een zeer zwaar medicijn om het AIDS virus af te breken. Dit kan enkel binnen de 72 uur na verkrachting. Dus de tijd is HEEL belangrijk. Dit medicijn breekt je hele imuun systeem af en bouwt het langzaam weer. De kuur duurt 28 dagen en is geen lachertje. Maar liever 28 dagen goed ziek dan besmet te raken met AIDS. De tijd loopt door en ik vind geen plaats om hem vanavond nog te plaatsen. Ondertussen kreeg ik een boodschap dat de vrijwilliger aan komt om 18:00 in Durban, dus we hebben nog even tijd. Ondertussen kom ik ook te weten dat de jongen geen 13 is maar 17, dus helemaal niet geschikt voor de twee plaatsen die ik had gevonden. Ik wil geen jongen, die pas verkracht is, plaatsen bij drugsverslaafden. En het tehuis neemt enkel kinderen tot 14jaar aan. Al snel besliste ik dat ik hiervoor mij zal inzetten. Ik vroeg Joanne, mijn bezoekser, of ze erg zou vinden als ik de jongen voor 1 of 2 nachten mee in huis neem. Uiteraard was dat voor haar geen probleem. Plots drong het me door dat de nieuwe vrijwilliger bij mij moet overnachten omdat hij te vroeg is aangekomen voor het starten van zijn project. Wel dat is een probleem voor later, hij kan eventueel overnachten in het huis van de vrijwilligers van Agape. Ik zei Shaine en Eurika dat ik de jongen onder mijn vleugels zal nemen. Ondertussen had ik twee andere plaatsen gevonden voor de twee meisjes, dus dat zag er allemaal goed uit. Om 17:00 hebben we nog geen nieuws of ze de jongen naar Bobbi Bear kunnen brengen. Ze zitten nog steeds te wachten op het politiekantoor voor een statement... en die verdomde tijd loopt voor die jongen... hoe langer je wacht hoe groter het risico dat het AIDS virus doordringt. Uiteraard wisten we op dat ogenblik nog niet hoe de verkachting is gebeurt, met of zonder condoom. Maar je moet je altijd op het ergste voorbereiden. Om 17:15u vliegen we naar Durban met de boodschap achterlatend dat we de nieuwe vrijwilliger gaan ophalen en hem wegbrengen naar Waterfall en dan terug komen om de jongen op te pikken. Toen de vrijwilliger, die Tobias heet, in de wagen stapte overviel ik hem onmiddellijk met een meerkeuze vraag en een heel korte schets wat er aan de hand was. Hij kon kiesen: meegaan, mij volgen en overnachten bij mij; naar mij thuis gebracht worden en da avond alleen doorbrengen; naar het vrijwilligers huis en hij kon mee uit gaan met de jongeren naar de disco. Zijn keuze was snel gemaakt, hij wilde alles wel meemaken. Ik waarschuwde Tobias en Jaonna dat het een lange avond en misschien wel nacht ging worden. No problem zeiden ze gelijkstemmend. Ondertussen had ik voortdurend telefonisch contact met Bobbi Bear. Daar zeiden ze me dat iedereen de center gaat verlaten en dat ik naar Doonside moest komen. Ans, een vrijwilliger, had de case op zich genomen en was het kind gaan halen. Zij vertelde me wat er allemaal gebeurt was. Ans was niet meer bij hem omdat ze naar huis moest komen, in opdracht van Bobbi Bear, gewoon voor de veiligheid. Vusi, de naam van de jongen, zat met een politieagent te wachten in het ziekenhuis voor onderzoek. Om 23:45 kwam het verlossende telefoontje dat ik Vusi kon gaan halen op het politiekantoor in Toti. Gepakt met een zak met spullen zoals: ondergoed, T-shirt en een broek, haaste we ons naar het politiekantoor. Toen ik Vusi zag, besefte ik onmiddelijk dat Erika niet gelogen had toen ze zei:"Gunter, de jongen ziet er niet goed uit, en heeft een uitgebreid bad nodig." Het kon me niet schelen, toen ik in zijn ogen keek kwamen alle emotie los in mij ! "DE ROTZAK" dacht ik bij mezelf. Gelukkig hadden ze dader onmiddellijk gevangen genomen, er waren getuigen die de politie hadden gebeld toen het afschuwelijke gebeurde. Deze jongen heeft nu alle aandacht nodig die hij kan gebruiken. Ik sprak hem aan en onmddelijk klikte het, hij keek me met tranen in de ogen aan, zei geen woord. Ik zei hem dat hij met mij mee zal gaan en dat ik hem een lekker bed ga geven. Hij knikte en toonde me dat hij mij helemaal vertrouwde. In de auto, opweg naar huis, begon hij langzaam te praten... over wat er gebeurt was. Ik was heel blij dat hij er zo open over was, dat maakt het veel makkelijker voor hem om het gebeuren te verwerken. Eenmaal thuis vroeg ik hem of hij graag een bad wilde nemen, hij glimlachtte breed en zei:"Yebo, Yebo". Wat "ja" betekend in het Zulu. Ik liep met hem de badkamer in toonde hem waar hij alles kon vinden. Hij deed de deurop slot en ging op de rand van het bad zitten en begon te huilen. Ik ging ook zitten en keek hem aan. En toen kwam zijn verhaal....... --- wordt vervolgd---- moet dringend weg nu