Even de tijd stilzetten

Eenmaal je belandt op een plek waar je je helemaal goed voelt en ervaart dat de dingen die je doet van essentieel menselijk belang zijn, dan verdwijnt het gevoel voor tijd helemaal. Regelmatig hoor ik me zeggen:" Ik zou mijn weblog moeten updaten, ik moet contact houden met vrienden en familie..." en elke keer "maak ik een plan" om te gaan schrijven. Eindelijk heb ik nu even die tijd kunnen stilzetten en kan ik me focussen om mijn ervaringen even uit te schrijven. Vandaag zijn we zondag 13 januarie 2008 (zoals mijn computer het in het Afrikaans weergeeft), Zomer hier en winter aan de andere kant van de aardbol. Vreemd om te horen dat vrienden gaan skieën of mensen laten weten dat ze hun raam van de auto moeten zuiver krabben... Hier stijgen de temperaturen tot over 32 graden en lopen we allemaal rond met zo weinig mogelijk aan. Een duik in het water is op elk moment van de dag welkom. De kerstperiode was helemaal apart. Bij temperraturen van 25 graden lopen er kerstmannen rond, in afschuwelijk warme pakken, om de kinderen in zwemkostuum te verwelkomen. "I'm dreaming of a white Christmas.." galmde door de gangen van de shopping centres... weird... verry weird. Ik heb geprobeerd een kerststemming te creeën thuis, een kerstboompje met kerstballen en kleine lichtjes... knus maar toch was de kerstsfeer ver te zoeken... op kerstdag zaten we met onze voeten in het zwembad en de kerstboom stond eenzaam in het huis... Terwijl de feestperiode onopgemerkt voorbij gaat, worden we geconfronteerd met dingen die gebeuren buiten de sfeer van kerstmis. weer een zoveelste verkrachting weer een zoveelste kind verdwenen weer een zoveelste begrafenis weer een zoveelste familie uit elkaar gerukt weer een zoveelste mishandeling weer een zoveelste besmetting weer een zoveelste ... Het leven gaat weer gewoon zijn gangetje zou je kunnen zeggen, weer een zoveelste... Dit MOET stopppen, we kunnen het niet aanvaarden dat mensen zomaar aan hun lot overgelaten worden en in de anonimiteit verdwijnen. We moeten onze energie anders gaan benutten, we moeten wakker worden gemaakt en onder ogen zien wat er allemaal gebeurt. Gelukkig heb ik het laatste jaar mogen ervaren dat er meer en meer mensen hun handen uit de mouwen steken om wel degelijk hun medemensen te steunen. Dagelijks ontmoet ik mensen die acties ondernemen om andere mensen te helpen. Meestal gebeuren al deze ondernemingen kleinschalig en blijven die mensen controle houden over waarmee ze bezig zijn. Regelmatig ontmoeten deze mensen elkaar en delen hun ervaringen. Deze trent is vrij nieuw, dat organisaties en individuelen elkaar ontmoeten en linken opbouwen. Het is nu ook wel bewezen dat kleinere hulporganisatie of zelfs individuele personen veel functioneler werken dan grote logge groeperingen. De betrokkenheid is veel intenser en hulp wordt veel sneller gegeven door die betrokkenheid, door de ontmoetingen krijgen de verschillende kleine werkgroepen een beeld van waar ze terecht kunnen als ze probleem tegen komen dat niet direct in hun kennisgebied valt. Uit eigen ervaring leer ik dat je niet alle kennis hoeft te vergaren binnen 1 organisatie, je deelt gewoon alle kennis van alle organisaties. Op deze manier gaat hulpverlening veel sneller en soepeler. De laatste twee maanden waren vrij heftige maanden waarin ik veel te verwerken had. Er zijn enkele mensen, die in mijn leven kwamen vanuit een hulpvraag, overleden aan de belangrijkste AIDS/HIV. Omdat ik zo betrokken was in de families heb ik hen mee gesteund in de voorbereidingen van de begrafenissen, een volledig nieuwe ervaring voor mij. Het ontdekken hoe moeilijk de procedure is om op een waardevolle manier een begrafenis te organiseren. De koelbloedigheid waarmee men omgaat met mensen die net te horen kregen dat hun dochter/zoon/vader/moeder... is overleden. Uiteraard als je dagelijks een gemiddelde van 10 patiënten hebt die overlijden tja.. dan wordt het een gewoonte. Mensen verliezen is altijd pijnlijk, maar de reden waarom ze verdwijnen helpt toch in de aanvaarding, en voor mij is het onaanvaardbaar om hier deze redens te accepteren. Mensen hoeven niet te sterven aan AIDS/HIV, en wij, allemaal, wijzen met de vinger naar de overheid. Het is frustrerend te moeten aanhoren dat de ANC nog steeds (JANUARI 2008) ontkent dat AIDS/HIV een hoofdprobleem is in Zuid Afrika. Terwijl dagelijks duizenden mensen eraan overlijden. Maar we mogen niet opgeven, de individuele mens heeft onze steun, ons begrip, onze medeleven, onze hulp heel hard nodig. Doordat wij onze verhalen vertellen, onze ervaring delen worden meer mensen bewust van wat er werkelijk gebeurt. Als ik de verhalen aanhoor van de vrijwilligers, dan word ik stil, elke keer, maar ook ben ik blij dat deze verhalen uiteindelijk mensen zullen bereiken die ook willen helpen. Ik ben ervan overtuigd hoe meer mensen zich zorgen maken over de situaties in de armere delen van de wereld hoe meer bekendheid dat krijgt, hoe meer hulp er zal geboden worden. Ook geloof ik erin dat overheden wakker geschud worden en meer en meer te verduren krijgen omdat zij situaties in de doofpot willen steken. Meer en meer hoor ik mensen in “hoge” posities de boeken open doen over wat er allemaal “achter de schermen” gebeurt. Nu wil ik hier niet de politieke richting ingaan, maar wil wel even meegeven dat er wel degelijk dingen aan het veranderen zijn. En om deze voortgang niet te laten stoppen moeten wij iedereen alert houden. Er moet nog veel gebeuren en er is nog veel werk om de kloof kleiner te maken. Als we allemaal doen wat we voelen te doen weet ik zeker dat er in afzienbare tijd veel problemen opgelost worden. Gunter