Meer dan 15 jaar leef ik met een angst, een angst die ik dacht nooit meer te kunnen overwinnen. En mensen die me kennen zullen hun ogen niet geloven.
JAWEL !!! Ik heb paard gereden, en wel voor meer dan een uur.
Een twee weken geleden worden we uitgenodigd door vrienden in Underberg (nabij Drakensberg), zij hebben daar een backpacker en het was er op dat ogenblik heel rustig. Dus wilden ze ons uitnodigen om lekker te relaxen.
Zo'n aanbod laat je niet schieten natuurlijk en onmiddelijk plannen we om daar een weekendje te verblijven.
Nu Khotso, de backpackers van onze vrienden, is gekend voor hun paardrijden.
Elke keer we op bezoek gaan proberen ze mij op een paard te krijgen,.. maar nee, nee. Deze jonge man krijgen ze niet op een paard.
Een helse schrik heb ik daarvan, al jaren !!!!
Nu blijkbaar is er iets gebeurt met mij, ook mede door al het werk we hier doen veranderen veel dingen in je.
Je kijk op leven wordt een stuk groter en omgaan met angsten veranderd.
En net dat laatste is er met me gebeurt.
Plots was die angst weg, ik stond naast een paard en mijn hart bleef normaal kloppen, ik raakte het paard zelfs aan.
Ik liep niet weg als hij zijn hoofd bewoog.
Het was een hele aparte ervaring, ik begreep het eerst niet. Ik die altijd als een bang wezeltje wegvluchtte als er nog maar een paard op 10 meter afstand van me stond... en nu bleef ik rustig en genoot zelfs van de aanwezigheid van dit mooie dier.
Nu nog op het paard en dan nog op het bewegend dier gaan zitten en dan nog het dier besturen.. pff kan ik dat wel aan...
Wel zoals de begroeting van het paard vlot ging ging al de rest perfect.
Toen we eenmaal op dreef waren overviel me toch een vorm van angst. "Wat als ik toch nog bang wordt, terwijl daar in de bergen zitten."
Onmiddelijk bracht ik mezelf tot rede:"Gunter, ga je nu jezelf bang maken omdat je misschien zou kunnen bang worden ??"
"Belachelijk" dacht ik.
Toen we eenmaal in bergen waren kreeg ik een heel warm gevoel van binnen en de tranen liepen over mijn wangen.
Ik op een paard in de bergen, dit heb ik nog nooit gedroomd. Ik bevestte heel duidelijk dat ik een van mijn grootste angsten overwonnen had !
Ik huilde van geluk, ik huilde van het gevoel om op een paard te zitten, ik huilde voor de mooie omgeving.
Ik huilde ook voor alle mensen die wij mogen leren kennen in de omgeving waarin wij werken.
Als je de foto's bekijkt begrijp je wel hoe prachtig en mooi het is om in de bergen te kunnen wandelen op een paard.
Gunter
Meer dan 15 jaar leef ik met een angst, een angst die ik dacht nooit meer te kunnen overwinnen. En mensen die me kennen zullen hun ogen niet geloven.
JAWEL !!! Ik heb paard gereden, en wel voor meer dan een uur.
Een twee weken geleden worden we uitgenodigd door vrienden in Underberg (nabij Drakensberg), zij hebben daar een backpacker en het was er op dat ogenblik heel rustig. Dus wilden ze ons uitnodigen om lekker te relaxen.
Zo'n aanbod laat je niet schieten natuurlijk en onmiddelijk plannen we om daar een weekendje te verblijven.
Nu Khotso, de backpackers van onze vrienden, is gekend voor hun paardrijden.
Elke keer we op bezoek gaan proberen ze mij op een paard te krijgen,.. maar nee, nee. Deze jonge man krijgen ze niet op een paard.
Een helse schrik heb ik daarvan, al jaren !!!!
Nu blijkbaar is er iets gebeurt met mij, ook mede door al het werk we hier doen veranderen veel dingen in je.
Je kijk op leven wordt een stuk groter en omgaan met angsten veranderd.
En net dat laatste is er met me gebeurt.
Plots was die angst weg, ik stond naast een paard en mijn hart bleef normaal kloppen, ik raakte het paard zelfs aan.
Ik liep niet weg als hij zijn hoofd bewoog.
Het was een hele aparte ervaring, ik begreep het eerst niet. Ik die altijd als een bang wezeltje wegvluchtte als er nog maar een paard op 10 meter afstand van me stond... en nu bleef ik rustig en genoot zelfs van de aanwezigheid van dit mooie dier.
Nu nog op het paard en dan nog op het bewegend dier gaan zitten en dan nog het dier besturen.. pff kan ik dat wel aan...
Wel zoals de begroeting van het paard vlot ging ging al de rest perfect.
Toen we eenmaal op dreef waren overviel me toch een vorm van angst. "Wat als ik toch nog bang wordt, terwijl daar in de bergen zitten."
Onmiddelijk bracht ik mezelf tot rede:"Gunter, ga je nu jezelf bang maken omdat je misschien zou kunnen bang worden ??"
"Belachelijk" dacht ik.
Toen we eenmaal in bergen waren kreeg ik een heel warm gevoel van binnen en de tranen liepen over mijn wangen.
Ik op een paard in de bergen, dit heb ik nog nooit gedroomd. Ik bevestte heel duidelijk dat ik een van mijn grootste angsten overwonnen had !
Ik huilde van geluk, ik huilde van het gevoel om op een paard te zitten, ik huilde voor de mooie omgeving.
Ik huilde ook voor alle mensen die wij mogen leren kennen in de omgeving waarin wij werken.
Als je de foto's bekijkt begrijp je wel hoe prachtig en mooi het is om in de bergen te kunnen wandelen op een paard.
Gunter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten