Een onverwachte ontmoeting

Enkele weken geleden werd ik gebeld door Monique, onze gaste die hier voor twee weken op bezoek was. Ze meldde me dat er drie mannen aan het hek stonden en dat ze hulp vroegen. Ook vertelde ze dat deze mannen zorgen voor straatkinderen. Ze zouden 's anderdaags terugkomen om mij te spreken. Om 10.00u de dag daarna zat ik aan tafel met 4 mannen van Molweni. Het Engels was gebrekkig maar we konden elkaar goed verstaan. Een van de mannen had zijn huis toegewijd aan jongens die geen thuis hebben. Hij vertelde me dat hij rondrijdt en als hij merkt dat er jongens "rondzwerven", dan spreekt hij ze aan en informeert of ze wel een thuis hebben. Hij probeert rondzwervers van de straat te houden en hen een thuis te bieden. Ook leert hij ze de waarde van het leven kennen en probeert hij hen af te houden van allerlei drugs. De meeste straatkinderen zijn verslaafd aan lijm, een gevaarlijk goedje. Lijmsnuiven is een verslaving die langzaam je zenuwstelsel aantast en is onomkeerbaar. Het is schrijnend te zien hoe veel jonge mensen verslaafd zijn aan dit goedje. Ik was enorm onder de indruk van wat de man mij vertelde, niet dat er zoveel straatkinderen zijn, maar het feit dat een oudere man, uit de community, zo gedreven opkomt voor "zijn" straatkinderen. Dit was de eerste keer dat ik een Zulu man dit werk zie doen. Onmiddellijk was ik geboeid, en wilde meer weten. Na doorgepraat te hebben wat onze missies zijn, nodigde hij mij uit om een kijkje te gaan nemen op de plaats waar de jongens leven. Dat moest hij mij geen tweede keer vragen. Op een 3 km van Crestholme, waar we wonen, wonen de jongens in een groot huis naast de lokale school. Bij binnenkomst in huis werd ik verrast door de "orde", 23 straatjongens in 1 huis, en ze getraind krijgen dat het huis netjes moet zijn, lijkt mij een hele zware opgave. Het huis is oud en kan wel een nieuw likje verf gebruiken, ook het pleisterwerk valt her en der van de muur, maar de vloer is schoon, en de geur was aangenaam De keuken was oud en versleten, de man vertelde me dat er maar 1 bekken werkt van de twee fornuizen die er staan. Onmiddellijk kwam er in mij op dat ik voor een fornuis moest zorgen, hoe kan het nu dat ze maar op 1 pitje voor 23 jongens koken ?? Verder in huis was een grote kamer met een 12 tal stapelbedden tegen elkaar geplaatst, het leek wel een tweelaags reuze matras. Bedden waren netjes opgemaakt en je rook de slaaplucht nog, maar hier ook alles netjes. Verder in het huis was een kleinere kamer waar een dubbelbed stond, hierin slapen ze soms met 4 wist de man mij te vertellen. De badkamer was een "no go", maar toch liep ik er binnen, blijkbaar was de schaamte toch aanwezig, want er was een jongen met haast de badkamer aan het schoonmaken, dit onverwachts bezoek hadden ze niet verwacht. Een laatste deur werd geopend en we wandelden een fitnesskamer binnen, allemaal afgedankte oude fitnesstoestellen. "als de jongens van straat komen, verbied ik hen nog drugs te gebruiken, en dan geraken ze in stress" vertelde de man mij. "Hier kunnen ze hun stress kwijt, ze sporten en ze ontstressen." Dat was zeker geen verkeerde gedachtegang van de man. Na het huisbezoek wilde hij mij zijn workshop laten zien. Workshop ? Ik was benieuwd. Terug in de auto en op een 2 km terug reden we een plaats op waar wrakken van auto's stonden. Hier leerde de man de jongens hoe ze auto's repareren. Geweldig ! Van het schroot dat er lag, werden nieuwe auto's gemaakt. Ik was enorm onder de indruk. Deze man verdient het om steun te krijgen, op dat ogenblik wist ik nog niet hoe maar ik voelde heel sterk dat we nog zouden samenwerken. ... Wordt vervolgd... Gunter