Om 16:00 werd ik gebeld door een jongen uit de township, die in paniek om onze hulp vroeg
Zijn vriend was aangevallen en neergestoken met een mes, hij lag te bloeden op de straat.
We waren op dat moment net vertrokken van de luchthaven waar we de ouders van Lizzy uitwuifden, zo’n 40 minuten van waar de jongen lag.
We zijn recht naar daar gereden, tijdens het rijden heb ik verschillende telefoontjes gepleegd om beter beeld te krijgen van wat er gebeurt was.
Ook heb ik gezegd dat politie en ambulance moest gebeld worden, wat ze ook gedaan hadden.
Toen we na een half uur driekwartier aankwamen was het al te laat, de jongen was overleden...
Ik heb opnieuw de politie gebeld maar ze waren onderweg... 3 uur na het eerste telefoontje !!!
de ambulance is nooit komen opdagen
We hebben de jongens opgevangen en samen met hen nog eens 2.5 uur gewacht op de onderzoeksrechter en de fotograaf.
Terwijl we stonden/zaten te wachten begint je hoofd toch te tollen, hoe is het mogeijk dat wij eeder ter plaatse zijn dan de politie, die op 15 minuten afstand hun basis hebben... Waar blijft die ambulance... Wat drijft die jongens om iemand zo koelbloedig neer te steken... ja het gebeurt wel eens meer, en dan vooral in de weekend, kregen we te horen van de vriendelijke politieagent... Alcohol is vooral de boosdoener, de daders zouden ook dronken geweest zijn, volgens getuigen...
Een telefoon ging, die werd overhandigd aan de politie inspector en doorgegeven aan de jongen die werd geinterviewd door een andere politie... dit bleek de moeder van de overleden jongen te zijn... Die was in Johannesburg... Stel je voor dat je dat krijgt te horen als moeder... tranen springen in mijn ogen...
Een jong leven... 17-18 jaar, een hoopje op de asvalt weg, ligt vredig met de armen gekruist, ogen gesloten. Het leek of hij elk moment zou wakker worden. Verwonding zag ik niet, enkel een klein scheurtje in zijn T-shirt.
Hoe is het godverdomme mogelijk.
Een teurgblik naar mijn jeugd... heb ik ooit het gevoel gekend om iemand te doden ? antwoord: ‘NEE”, boos geweest ja, iemand een oorveeg willen geven, ja... maar iemand van zijn leven willen beroven? Nooit heb ik dat gevoel gekend.
Nadat de overheidsdienst weg was hebben we de jongens mee naar hun huis genomen en nog wat na gepraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten