7 dagen op de top van onze tenen

Vrijdag 14 november 2008 - 16h00 Zittend aan de pc hoor ik gerommel in de lucht, de boom naast mijn raam gaat hevig heen en weer, de lucht wordt donker. Even flitste het licht uit en aan. "Nog twee minuten en we zitten zonder stroom." zei ik.Het was nog niet uitgsproken en de electriciteit viel uit. Niet vreemd, we zijn wel gewend dat de stroom uitvalt wanneer het stormweer is. Ik ging naar de keuken om iets te drinken te halen. Toen ik beneden kwam en door de achterraam keek, kreeg ik een heel vreemd gevoel, en liep door naar de veranda. De lucht en heel de atmosfeer had een vreemde kleur, ook voelde ik een zware spannings energie. Van de veranda liep ik de tuin in, recht achter over de bergen was het klaar helder, ik kon de huizen en bomen in verte heel zuiver zien. Aan de anderkant en boven het huis, was de lucht gietzwart, nog nooit heb ik een lucht gezien die zo zwart is. Het leek wel een reusachtige UFO die over ons heen kwam. De wind nam toe, zelfs zo erg dat ik omver zou vallen als ik me niet zou ondersteunen. Toen kwam de regen, regendruppels zo groot als R2, even vreesde ik voor hagelbollen. Ik liep terug naar de verande en bekeek het schouwspel. De wind leek geen richting te hebben, toen ik opkeek naar de lucht zag ik drie vier stromen van windrichtingen. Alsof elke laag wolken een andere richting opging. Met z'n drieen stonden we verbaasd toe te kijken.Enkele minuten later zagen we in de verte rechts van ons een trechtervromige wolk over de bergen glijden. De wind en regen werden te hevig en we moesten naar binnen vluchten.Een twintigtal minuten later was de storm gaan liggen en werd het terug rustig. Dertig minuten later, toen Lizzy onderweg was om iemand te gaan bezoeken belde ze me. "Gunter, het is hier een ravage in Kloof, bomen over de weg, daken weggewaaid, auto's in grachten, het is niet normaal." Onmiddelijk dacht ik aan wat ik had gezien eerder, en aan de mensen in Molweni, de kramikele huisjes. "Ok, ik rij onmiddellijk naar Molweni." Toen ik de telefoon neerlegde zei Precious:"Gunter, ik krijg net telefoon van een vriendin in Madimeni, haar dak is weggewaaid." Inderdaad twee huizen hadden hun dak verloren, gelukkig hadden de inwonders al een ander onderkomen gevonden. Nadat ik een vrijwilliger opgehaald had in Molweni reden we verder en zagen verder in de vallei een drukte van jewelste, ambulances, politie, officials en rondrennende, schreeuwende mensen. Ik besefte nog niet wat er gebeurt was, ik dacht even aan een verkeers ongeluk. Eenmaal Lower Molweni binnnengekomen drong het door - een orkaan - Op plaatsen waar huizen stonden lag nog enkel de vloer, huis weg, foetsie. In de straat was het een puinhoop aan kleren, meubels, koelkasten, auto's, schoenen, stukken van daken. In de electriciteitspalen hingen metalen platen, gevouwen rond de paal alsof het karton was. Bomen, alle bomen afgeknapt, het was kaal.Mensen liepen rond, moedeloos, angstig, huilend, hinkend. In alle gezichten die ik aan keek zag ik angst en moedeloosheid. De verwarring was groot. De ravage enorm.350 huizen van de aardbol verdwenen, nog eens 300 huizen ernstig beschadigd. Mensen zijn al hun persoonlijke bezittingen kwijt, vele waren hun kleren aan het wassen en hingen te drogen,... weg Nadat ik observerend heel de tornade lijn had gereden, was ik sprakeloos, kon het niet vatten, de ravage was niet te overzien. Al deze mensen hebben al zo weinig... en nu... nog minder. Toen ik aankwam bij het jeugd centrum werd ik aangeklampt door een vrouw en ze riep om hulp. 'Een baby is gekwetst en de hulpdienst is daar nog niet geweest" riep ze. Onmiddellijk reed ik naar het huis waar de baby was. Toen ik binnen kwam was het akelig stil, het was er donker. Een vrouw op de grond omringt met andere vrouwen. "Daar.." een man wees in een nog donkere richting, ik zag geen steek. Voorzichtig liep naar voor en voelde dat ik op een deken liep. Ik bukte en ging op mijn knieen zitten, toen keek ik recht in een gezichtje van een meisje, 4 jaar oud. Ze keek me indringend aan, ik legde mijn hand op haar voorhoofd en bukte naar voren om te horen of ze nog ademde. Het mooie, onbekende meisje sloot haar ogen en vertrok ... Aan mijn houding kon de moeder zien wat er gebeurt was, ze gilde het uit, ze trilde over haar hele lichaam. Ik voelde nog aan het halsje en het polsje maar de hartklopping voelde ik niet meer. Haar voetjes voelde koud, haar handjes ook. "Dag lieve meid, ik heb je niet gekend, maar ik was blij dat ik je even heb mogen zien." De kleine meid was aan het spelen in het huis verderop, in de storm is het dak naar binnen ingestort en op het hoofdje van de meid gevallen.... Onmiddelijk na mijn bezoek aan dit huis reden we verder, een vrouw langs de weg, ik stopte en stapte uit. Ze had een ernstige wonde aan haar been. "Blijf hier, ik stuur iemand" zei ik. Ik reed verder, twee jongetjes riepen "Gunter! Gunter!" Ik stopte de auto. "We kunnen mama niet vinden." "Kom spring in de auto." Nog geen honderd meter verder, een gezin, vader moeder en een hoop kinderen. Allemaal zittend op de brokstukken van hun huis. "Kom naar de het jeugd centrum." riep ik. "Nee, we kunnen onze spullen niet niet achterlaten, ze worden anders gestolen." "Mijn god" dacht ik, niemand wil hun spullen achter laten. Hoe gaan zijn aan hulp geraken. Mijn hoofd tolde, overal waar ik keek was hulp nodig, honderden mensen keken me smekend aan. Wat kan ik doen ? Hoe kunnen we hier het snelste handelen. Samen met enkele mensen van het jeugdhuis reed ik naar het gemeenschapshuis. Hopelijk krijgen we wat duidelijkheid. Niets was minder waar. Er gebeurde niets, niemand leek dingen in handen te nemen. Ik kon het niet langer aanzien. Met Max en Lindiwe (de twee leiders van het jeugdhuis) beslisten we om het jeugdcentrum open te stellen voor mensen die hun huis verloren hadden. De fustratie liep nog hoger op toen ik ontdekte dat ik mijn telefoon in de andere wagen had laten liggen, en Lizzy was ver weg. Ik moest mensen beginnen bellen. Aan Precious vroeg ik om een boodschap te zenden naar Lizzy, ze moest zo snel mogelijk naar hier komen met mijn telefoon. Het begon weer hard te regenen, doornat waren we, het kon me niet schelen. In mijn hoofd verzon ik allerlei senario's... er was zoveel dat moest gebeuren. Eindelijk kwam ik Lizzy tegen, ik riep voor mijn telefoon, de spanning was hoog. Er moest eten komen, er moest kleding komen, er moeten matrassen komen, er moet medische hulp komen, we moeten mensen hebben die koken, we moeten een fornuis hebben, gasflessen, deken, wasgerief, tandenborstels, zeep, water, electriciteit.. ja we moeten een generator hebben.En nog veel meer... Al telefonerend reed ik naar het jeugdhuis om alles voor te bereiden. In no time had ik alle personen gecontacteerd die me zouden kunnen helpen. Het was een sneeuwbal effect, heel samengevat legde ik de situatie uit en alle vrienden kwamen in actie. Na 2 - 3 uur hadden we de meesten dingen in het jeugdcentrum. Het was overwelmend hoe mensen hulp aangeboden hebben. Lizzy nam de leiding samen met Max en Lindiwe in het jeugdhuis, ze vormen een prachtig team. Ik was gerust voor het centrum. Terug de auto in, terug de ravage in, het was niet te overzien, waar moeten we starten ? Plots kreeg ik telefoon, "Hoi mijnheer Gunter, mijn naam is Yusuf, ik geloof dat jij verantwoordelijk bent voor het helpen van de mensen in het rampengebied." Snel dacht ik na "Wat? Ik verantwoordelijk?" Vriendelijk zei ik dat ik daar niets van weet. "Wel, maakt niet uit, ik heb hier vers gekookt eten voor 1500 mensen, waar moet ik zijn?" Ik wist niet wat ik hoorde. Eten voor 1500 mensen? Onmiddelijk plande ik dat we het hele gebeid zouden doorkruisen en de mensen eten gaan geven. Yusuf, een heel vriendelijke Indier, we hebben veel gepraat terwijl we eten uitdeelden. Hij beloofde om elke dag 1 warme maaltijd te serveren totdat de mensen terug zelf kunnen koken. Een volgende telefoon, "Hoi Gunter, Brian van SACAN, kunnen we een meeting hebben ?" Nog geen 4 uur later was ik opgeslokt in heel het rescue team. We kregen allemaal taken toebedeeld.De hulp - actie was begonnen. Terugblikkend op de laatste 7 dagen... het is moeilijk om elke stap op te schrijven. het is moeilijk te omschrijven wat er door je heen gaat het is moeilijk te omschrijven hoeveel energie je hebt om dit recht te houden het is moeilijk uit te leggen wat het betekend om in 7 minuten al je bezittingen te verliezen. Ik vraag jullie, jullie als lezer: Sluit even je ogen, nu ... Open je ogen, kijk om je heen, kijk naar al jouw bezittingen, wat er in jouw kamer staat. Bedenk nu, 7 minuten later... alles weg, 7 minuten heeft de tornade over het gebied geraast, 7 minuten en honderden levens zijn drastig veranderd. 8 mensen stierven in deze storm, 5 volwassenen 3 kinderen. 1750 mensen zijn affected door de storm. Honderden mensen van kerken, van organisaties, prive kwamen in actie, gebruikte hun persoonlijke voertuigen om hulp te bieden. Zelfs, gisteren, een dame, arm, zij had de hele dag gewandeld om twee zakken met kleren te doneren aan het jeugdcentrum. Ze kwam naar me toe, helemaal bezweet, "Gunter, ik heb enkele kleren verzameld en heb ze gebracht." Ik wist dat deze dame in Mgababa woonde, dat is 5 Kilometer verder de vallei in, ook weet ik dat het een hele steile weg is en het een van de vermoeiendste trajecten is om te voet te lopen. Deze dame, in haar eentje, kwam helemaal die weg gelopen om twee zakjes, van haar eigen spullen af te geven. Ik wil nog zo veel meer vertellen .. Kus Gunter